• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Mugison: "Zonder geld kan je doen wat wilt"

Eenzaamheid loopt als een rode draad door het gesprek met Mugison. Het is paradoxaal hoe slecht de IJslander er tegen kan alleen te zijn, maar tegelijkertijd geen andere keuze heeft. Net als dat hij nu zo vermogend is, dat hij graag minder geld zou bezitten. KindaMuzik sprak op Metropolis met een man die zijn eigen bestaan bemint en veracht en een haat-liefde-verhouding heeft met de muziekindustrie.

Tekst: Herman Roggeveen

Beeld: Jan Mulders

Publicatiedatum: 20 juli 2005

Het had weinig gescheeld of Ornelius Mugison was nooit muziek gaan maken. Het is dat hij geld nodig had voor een vliegticket naar Engeland, waardoor hij zeventig cd-r’s met zijn muziek in elkaar flanste en aan familieleden verkocht. Later weer in geldnood besloot Mugison opnieuw wat muzikaals in elkaar te zetten. Inmiddels is hij zo vermogend dat hij graag minder geld zou bezitten.

Monkeymusic
Mugison maakt een genre op zich, vindt hij zelf en noemt het Monkeymusic. Onlangs verscheen zijn tweede officiële langspeler in het genre, Mugimama, is this Monkeymusic?. Het is geen gemakkelijke plaat. Twaalf tracks, vaak verstild met van die kriebelige fluistergeluidjes op de achtergrond. Behalve de single ‘Sad As A Truck’, een opgefokt dancenummer dat meermalen de bocht uitvliegt en doet denken aan een doldwaze Looney Tunes-tekenfilm, al is het alleen al omdat Mugisons stemgeluid hier doet denken aan de roodharige cowboy Yosemite Sam. Op Metropolis liet de IJslander zich overigens vaker van deze opgevoerde kant horen door meerdere nummers met loops en samples uit hun verstilde wereld te trekken.

Familie
Je moet er dus even voor gaan zitten, wil je de pracht van Mugimama, is this Monkeymusic? ontdekken. Ondanks dat het je constant op het verkeerde been lijkt te zetten, klinkt het album ook warm en genegen. Volgens Mugison het resultaat van de aanwezigheid van zijn familie in de studio.
Mugison: "Mijn eerste album Lonely Mountain heb ik helemaal alleen opgenomen, maar als ik dat nog een keer zou doen, eindigde ik als de eenzaamste man ter wereld. Ik nodigde daarom mijn familie uit en die voegen tonnen liefde, oprechtheid en eerlijkheid toe. Het is ook veel leuker dan met muzikanten in de studio te zitten, want die zijn zo professioneel. Het was afwachten waar mijn familie mee op de proppen zou komen."
Zo kan het gebeuren dat Mugisons grootvader op mondharmonica is terug te horen, terwijl zijn zus in een ander nummer zingt.

Live staat hij nog steeds alleen op het podium, slechts voorzien van een akoestisch gitaar en zijn laptop. Een éénmansband, zoals hij zichzelf noemt. Die is echter wel uit noodzaak geboren.
Mugison: "In mijn eentje ben ik veel goedkoper om te boeken. In de afgelopen anderhalf jaar heb ik zo'n zeventig optredens gedaan. In IJsland heb ik vrienden die met zijn vijven in een band zitten. Voor hun is het niet te bekostigen om door Amerika te touren. We zitten toch op een eilandje in the middle of nowhere.

Band
Toch zou Mugison liever met een band op de planken staan, erkent hij: "Het kost veel energie om moederziel alleen voor een menigte te staan. Je moet je gedachten naar een speciaal plekje brengen, dan gaat het wel. Ik word er steeds beter in, hoewel ik zo nu en dan nog steeds de dingen verkloot. Het musiceren in de studio spreekt me veel meer aan."

Niet veel later komt hij alweer op zijn woorden terug. "Ik kan niet in een band zitten. Dat heb ik gedaan, maar mijn bandleden vonden mijn ding nooit goed, waardoor ik die personen vervolgens voor een week haatte. Als ik in een band zou zitten, zou ik iemand kunnen vermoorden. Of zij mij."

Eenzaamheid
Veel mensen denken dat IJslandse muzikanten geloven in elfjes en zich laten inspireren door het landschap. Dat gaat slechts ten dele op voor Mugison. "Ik werkte in de visindustrie en ben meer een fabrieksarbeider. Als tiener zoop ik me klem in Reykjavík. Artiesten als Björk en Sigur Rós zijn echt toegewijd aan hun land. Ik niet, hoewel ik niet kan ontkennen dat mijn muziek is gevormd door mijn achtergrond. Laatst had ik een paar kennissen over die de Geysir en de watervallen wilden zien. Mooi hoor, maar van mij hoeft het niet. Ik heb in de auto op ze gewacht, terwijl ik naar muziek luisterde. Ik ben een bierdrinkende klootzak. Björk en Sigur Rós zijn mooie likeuren."

Op de dag dat KindaMuzik Mugison ontmoet, heeft hij er al heel wat kilometers opzitten. Met het vliegtuig van het Roskilde festival in Denemarken naar Brussel en vanaf daar per auto verder naar Rotterdam voor Metropolis. Dezelfde avond zal hij ook nog een optreden in Amsterdam verzorgen. "Elke dag is zo hectisch, maar of dit is wat ik altijd wilde doen? Ik heb dat nooit geweten. Muziek maken, is als een drug voor me. Het is één van de weinige dingen, waarbij ik alles om me heen vergeet. Tegelijkertijd wordt het ook steeds moeilijker. Ik raak het besef van tijd kwijt. Ik weet nog als de dag van gisteren dat mijn vrouw een zwangerschapstest deed. Nu heb ik een kind in een appartement ergens in Reykjavík."

Eenzaamheid, het loopt als een rode draad door het gesprek heen. Het is paradoxaal hoe slecht hij er tegen kan, maar tegelijkertijd geen andere keuze heeft. Heb je een thuis?
Mugison: "Thuis zijn mijn grootouders, mijn ouders, een paar kleine plaatsjes in IJsland waar ik wertke. Mijn vriendin en mijn zoon of een paar vrienden. Als zij niet in de buurt zijn, is mijn koptelefoon mijn thuis. Met die op, voel ik me veilig."

Rijkdom
Dan is er nog zijn haat-liefde-verhouding met de muziekindustrie. "99,99 Procent bullshit, 0,01 procent draait echt om de muziek. Daar is het fijn. Om daar te komen, heb je een groot condoom over je hoofd nodig," zegt hij en vervolgt: "Gisteren zag ik de Foo Fighters voor 80.000 mensen spelen. Ze deden een nummer dat ik niet kende, maar waar iedereen op meezong. Het moet machtig zijn om dat te bereiken. Dat is bijna religie. Ik weet niet of ik dat kan bereiken, ook al heb ik dezelfde roots die zij hebben of welke grote band dan ook heeft. Ik weet ook niet of ik dat wil bereiken. Je moet door zoveel bullshit heen, zoveel compromissen sluiten en met de druk omgaan die er op je ligt om telkens maar weer een album te maken dat aan de verwachtingen voldoet. Je gaat er door op safe spelen. Jezelf herhalen om dan bij het zevende album weer terug naar je roots te gaan. Dat is een karma dat veel grote artiesten achtervolgt. Ik wil telkens nieuwe dingen blijven doen."

Hoe de toekomst er uitziet, weet Mugison niet. Wel weet hij dat hij over vijf jaar minder geld wil bezitten dan nu en meer tijd met zijn geliefden wil doorbrengen. "Het idee dat een concert bevrijdend werkt, is al lang om zeep geholpen door de industrie. Ik ben nu zo rijk dat iedereen wat van me wil en dat schept verplichtingen. Zonder geld kun je doen wat je wilt. Dat is rijkdom!"

http://www.kindamuzik.net/interview/mugison/mugison-zonder-geld-kan-je-doen-wat-wilt/10117/
Meer Mugison op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/mugison