http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Mr. Mitch | Parallel Memories

Rust en vrede vinden in een hevig genre.
CD, Planet Mu

Tekst: Mark IJsendoorn

Publicatiedatum: 28 januari 2015

Mr. Mitch (Miles Mitchell) is een producer uit de Londense grimescene: harde, vuige hiphop die de afgelopen jaren opnieuw opbloeit. Maar er is iets aparts aan de hand met Mitchell. In een genre dat bekend staat om zijn hevigheid en agressiviteit zoekt hij juist de rust op. Het resultaat is bijzonder, zoals zijn debuutplaat, Parallel Memories, onthult.

Voorheen schuwde Mr. Mitch het hardere werk absoluut niet. Zo richtte hij het labeltje Gobstoppers op als platform voor harde, instrumentale grime en bass, en heeft hij wat speelse doch vergetelijke bangers op zijn naam staan. Maar een paar jaar geleden besloot hij het over een andere boeg te gooien en alle agressiviteit te laten voor wat het was. Toen Britse producers elkaar uitdaagden met hevige war dubs, reageerde Mr. Mitch met een reeks ingetogen peace edits.

Parallel Memories is het resultaat van Mitch' nieuwe koers, die grime vanuit een compleet ongekende hoek benadert. Mitchell poetst het geweld en de morsigheid van het genre weg tot er iets overblijft dat minimalistisch te noemen is. Grime wordt vaak gekenmerkt door onregelmatige beats die veel ruimte openlaten voor de rappers die zij begeleiden. Mitch gebruikt die ruimte en vult het op met onheilspellende of melancholische melodieën, of gewoon met niets. Het gebruik van stilte in nummers als 'Feel (Don't Ask)' en 'Sweet Boy Code' zorgt voor de indrukwekkendste momenten van het album.

De ongeremde weemoedigheid van Parallel Memories kan na drie kwartier wat gaan vermoeien. Gelukkig weet Mitchell een prettige variatie aan te brengen en benadert hij zijn gedeconstrueerde grime met een bijzondere speelsheid. Neem bijvoorbeeld 'Intense Faces', waar hij een speeldoosdeuntje over minimalistische beats legt en er een ingetogen maar heerlijk liedje van maakt. Of 'Fly Soup', met een subtiel geluid dat een stervende vlieg imiteert.

Al met al Mitch laat zien dat er in het genre een enorme kracht schuilt, die eigenlijk pas onthuld wordt als je het ontdoet van het gebeuk en gezaag.