http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Motorama | Poverty

Ruslands beste.
CD, Talitres/V2

Tekst: André Rozendaal

Publicatiedatum: 16 februari 2015

Op de laatste editie van newwavefestival Grauzone had deze band uit het Russische Rostov aan de Don prima gepast: Motorama. Het sympathieke vijftal maakte eerder al twee uitstekende platen en trekt op Poverty deze lijn moeiteloos door. Sterker nog, het is Motorama's beste en meest gevarieerde album tot nu toe.

Hoewel de band al een aantal keren in Nederland optrad, heeft Motorama hier nog altijd een bescheiden undergroundstatus. In Zuid-Amerika heeft de groep wel al een aardige fanschare opgebouwd, die met deze prima plaat alleen maar zal groeien. Met aan de basis onverminderd de gekwelde doembariton van Vlad Parshin, slaat Motorama bijna ongemerkt nieuwe muzikale wegen in. De toetsen eisen een prominentere en meer afwisselende rol op, zoals in het tegen synthwave aanschurkende en uitermate dansbare prijsnummer 'Dispersed Energy'. En zelfs een dwarsfluitgeluid komt voorbij in het minder topzware 'Red Drop'.

Drummer Oleg Chernov eist eveneens een hoofdrol op met metronoomritmes, zoals hij op voortreffelijke wijze laat horen in de uitermate stemmige en prachtig minimalistische afsluiter 'Write to Me', waarin hij klinkt als een menselijke drumcomputer. Maar hij is ook niet vies van inventieve struikelritmes, bijvoorbeeld in het sfeervolle en beeldende 'Similar Way'. Leadgitarist Maxim Polivanov fladdert hier effectief omheen met melancholiek golvende wavegeluiden, terwijl bassiste Irene Parshina de maat houdt met gortdroge old school waveritmes.

Helemaal door de loodzware hoeven zakken doet Motorama ook dit keer niet, met dank aan fonkelende gitaargeluiden in de lijn van Nieuw-Zeelandse bands uit de jaren tachtig als The Bats. Het geeft de muziek iets dromerigs of zelfs naïefs mee. De formatie koppelt dit op zeer geslaagde wijze aan de ijzige klanken van bands op het roemruchte Factorylabel van weleer, zoals Section 25 of The Names. Het enige minpuntje van Poverty is dat het na iets meer dan een halfuur alweer uit is met de doempret. Maar dan zet je hem toch gewoon nog een keer op?