• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Grauzone 2015: de zaterdag

Hanekam-punks, een clown en een tekstboekje.
31 januari 2015, De Melkweg, Amsterdam

Tekst: André Rozendaal

Publicatiedatum: 02 februari 2015

De eerste band van de dag heet The Woken Trees en komt uit Denemarken. Ze maken melancholieke waverock met hardrockrandjes en doen dat uitstekend. Met dreinende gitaarlijnen, een prima zanger, maar bovenal goede nummers die wel wat weghebben van Madrugada, houden ze de aandacht op dwingende wijze vast. Om te voorkomen dat het naar eentonigheid neigt, zetten de zanger en de toetsenist bij momenten rauwe schreeuwzang en fraai verweven keyboardlijnen in. Hoewel er speltechnisch nog wel iets op valt aan te merken, is The Woken Trees een vroege verrassing van de dag.

The Membranes [bovenste foto] maakte eind jaren zeventig deel uit van de DIY-punkscene in het Engelse Blackpool. Ruim vijf jaar geleden kwam de band weer bijeen voor een optreden op het door My Bloody Valentine gecureerde ATP-festival. De charismatische frontman John Robb ziet er afgetraind uit en huppelt als een paranoïde sprinkhaan over het podium. Wat volgt is een klein uurtje gortdroge spierballenpunk in de lijn van Big Black, Shellac en The Ex. Het geluid is hard maar loepzuiver afgesteld, zodat de gruizige akkoorden goed landen. Af en toe zit het op het randje van lompe beukpunk, maar wanneer de sympathieke Robb handjesschuddend door het publiek loopt, weet je dat het goed zit.

Met Toy [foto hieronder] heeft Grauzone zijn Engelse snotapenband binnen. De langharige en ietwat onverschillig ogende zanger-gitarist heeft wel iets weg van Marc Bolan en is de aanjager van de stevig in kraut- en psychedelische rock badende nummers. Die ze met een galmend, licht overstuurd geluid en hecht gespeeld ten gehore brengen. Vrijwel elk nummer eindigt in een lang psychedelisch duel tussen gitaren en keyboard. Dit doen ze prima en het levert opwindende momenten op, maar de eenzijdigheid komt zo wel erg duidelijk om de hoek kijken. Hoewel het onmogelijk stilstaan is bij de stuwende klanken, duurt een uurtje Toy toch net iets te lang.

Alle linkse rakkers, waaronder hanekam-punks, verzamelen zich vooraan bij het podium voor Zounds, de anarchopunkband die samen met Crass begin jaren tachtig een voorloper was in dit van politieke statements doordrenkte genre. Ofschoon de zanger het tussen de nummers door niet kan laten om met vingertjes te wijzen, ontbreekt muzikaal het heilige vuur. Ondank de aparte kopstem van de driftig chips etende zanger, komt Zounds niet verder dan degelijk voortkabbelende punkpopsongs in de lijn van The Buzzcocks en The Stranglers.

Nee, dan Deutsch Amerikanische Freundschaft [foto hieronder]. Oké, ook zij ogen niet meer zo schön und jung und stark, maar het heilige vuur is meer dan aanwezig. Voor een bomvolle en uitzinnige The Max-zaal dendert de nog immer charismatische Gabi Delgado als een volksmenner over het podium, terwijl hij de ene na de andere fles water over zich heengooit. Wanneer hij alweer een prachtige sloganeske tekst declameert, wordt duidelijk waar Rammstein de mosterd op dit gebied vandaan haalde.

Net als in begin jaren tachtig, toen ze met hun destijds vernieuwende muziek over de Europese podia raasden, spelen ze de stroperige synth- en ritmeboxgeluiden nog steeds niet live. Niet meer met op elkaar gestapelde cassetterecorders, maar van cd. En die blijven soms wel eens hangen, zoals na de verpletterende opener 'Verschwende Deine Jugend'. Zo moeten ze 'Ich und Die Wirklichkeit' opnieuw beginnen.

Het publiek vergeeft het duo dit, want al gauw volgt klassieker 'Der Mussolini', dat in het massieve geluid fantastisch uit de verf komt, mede door fraaie breaks van topdrummer Robert Görl. En natuurlijk brengen de meest dansbare en onontkoombare nummers de meeste euforie teweeg, zoals de met diepe basdwang gepaard gaande topsongs 'Alle gegen Alle' en 'Als Wär's Das Letzte Mal'. DAF komt nog terug voor twee toegiften, waaronder het absurde 'Der Rauber und der Prinz'. Het geweldig energieke optreden is het hoogtepunt van Grauzone.

Ook afgeladen vol is het bij Lola Colt uit Engeland, een band die vorig jaar al een kleine buzz veroorzaakte. De fraai, bijna gothic uitgedoste zangeres heeft een prachtige stem die veel wegheeft van Siouxie Sioux. Maar de veelkoppige band is eigenwijs genoeg om een eigen smoel te hebben. Ze maken fraaie, gelaagd opgebouwde muziek die elementen uit postrock, folk, wave en een twanggitaar op zijn tijd op de juiste plek laten vallen. De vaak langzame nummers vereisen wel geduld en bij momenten een geoefend oor. Het maakt het optreden van Lola Colt des te indrukwekkender.

The Damned komt met veel bombarie het podium op. De oude punkers die in de jaren tachtig nog een uitstapje maakten naar goth-achtige rock, weten hiermee meteen het publiek voor zich te winnen en algauw ontstaat een aanzienlijke moshpit. Dave Vanian heeft zijn vampierencape om en Captain Sensible hangt weer de clown uit. Alles bij het oude dus. Behalve de muziek, want wat The Damned laat horen, houdt niet over. Het geluid is glad afgesteld zodat van enige rauwheid geen sprake is. De nummers zelf klinken als slappe aftreksels uit het verleden, zodat gesteld kan worden: reünies pakken niet altijd goed uit.

De afsluiter van Grauzone komt uit Nederland en is in de polder nooit op juiste waarde geschat, want Clan of Xymox is al jaren een internationale topact in gothicland. Dat bijna dertig jaar toeren wat doet met een mens is te zien aan frontman Ronnie Moorings, die voor zijn teksten een boekje nodig heeft. Het optreden komt maar langzaam op gang met enkele dunne, bijna voortkabbelende darkwavenummers.

Maar als de beats vetter en de synthgeluiden stroperiger worden, ontstaat alsnog iets moois. De donkere tonen halen The Cure naar boven, Moorings zingt uitstekend en de ritmes worden steeds spitsvondiger. Hoewel het soms wat plichtmatig overkomt, is het optreden van Clan of Xymox een goede afsluiter van een geslaagde derde editie van Grauzone.

Foto's van Guido van Nispen (CC BY 2.0)

http://www.kindamuzik.net/live/grauzone/grauzone-2015-de-zaterdag/25669/
Meer Grauzone op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/grauzone