http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Mocky | Are + Be

Vriendelijke anarchie en veel soul.
CD, Four/N.E.W.S.

Tekst: Edward Dekeyser

Publicatiedatum: 30 mei 2004

Mocky is een 29-jarige Canadese Europeaan, vroeger bekend van meer jazz-gericht werk op het Amsterdamse label Zephon's Mom. Dit is zijn tweede volledige album. Het vorige, In Mesopotamia (eerst uit op Clone en daarna in herwerkte versie op Gomma) was een typische eersteling, nog nukkig, soms uit de bocht gaand maar bulkend van de onontgonnen kwaliteit (het adembenemende 'Sweet Music', op het nieuwe album als bonus).

Maar nu perfectionneert Mocky de formule van pop en rafelige beats die hij op zijn eerste album uittestte. Bij Mocky gaat het eerst en vooral om de song. De catchy popsong zoals die in de eighties werd geschreven. We zijn echter twintig jaar verder en de jaren negentig, het tijdperk van de sounds, zijn gepasseerd. Song- and soundwriting, daar is het bij Mocky om te doen. Zo wordt hij een elektronisch gemuteerde bard. Rappend en zingend. Simpel, in de zin van niet vergezocht, stoot hij door naar de core business van het songschrijverschap. De songs komen op de eerste plaats en nestelen zich makkelijk in het achterhoofd. Korte, krachtige liedjes die op hetzelfde niveau staan als die van die andere Candese bard, Gonzales. Of, dichter bij huis, de electrofunk van Stijn. Een referentie naar de geflipte elektronische soul van Jamie Lidell, met wie er op dit album een samenwerking staat, het witheet funkende 'How Will I Know You', is evident.

Single 'Mickey Mouse Motherfucker' is opgebouwd rond de geniale melodie van Bob James' muziek voor de serie Taxi. Een vriendelijke anarchie tekent de tekst, Mocky rijmt met de glimlach Faust op Proust. Tekenend voor de humor en de gespeelde nonchalance waarmee hij zijn werk presenteert. Daartegenover staat de breekbaarheid van 'Ready to Go' of 'Just Need Time', met zangeres Feist.

De muzikale aankleding draagt sporen van alle muziek die Mocky voorheen maakte, maar wordt herleid tot de basis om melodie en tekst mooi te laten interfereren, zoals het hoort bij goede pop. Alles komt samen in een prettig gestoorde cocktail van pianoriedels, synthpop en blanke hiphop-soul. Muzikaal is Mocky niet zo'n virtuoos als bijvoorbeeld Amp Fiddler, en dat is ook niet zijn bedoeling. Wat hij mist aan virtuositeit wordt goedgemaakt door ongeremde creativiteit en eerlijkheid. En directheid. Dat wil niet zeggen dat dit album aankomt als een slag in het gezicht. Mockey geeft gewoon een zachte bolwassing met zijn grote fluwelen Mickey Mouse handschoenen.