http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Millionaire | Paradisiac

Strakker dan het slipje van Angelina Jolie.
CD, PIAS

Tekst: Dieter Craeye

Publicatiedatum: 05 augustus 2005

De kans dat u deze zomer een betere energizer in huis zal halen dan Paradisiac van Millionaire is nagenoeg onbestaande. Laten we er echter meteen bij vertellen dat dit besluit voorafgegaan werd door weken waarin ‘wikken’ en ‘wegen’ tot bloedens toe met elkaar in de clinch gingen, meer geschrapt dan geschreven werd, onze gedachten bokkensprongen maakten waar zelfs de wulpste hordenloopsters schril bij afsteken en Millionaire evenveel banvloeken als lauwerkransen toebedeeld kreeg. Op ogenblikken dat het uur des oordeels met rasse schreden nadert, zijn koptelefoons echter vaak een zegen. In het geval van Paradisiac redde het kleinood ternauwernood enkele ruwe diamanten uit de verwoestende en allesoverheersende inferno. Vage sculpturen werden opzienbarende kunstwerken, minuscule creaturen herrezen tot mastodonten die nietsontziend de skyline omhelzen. Om maar te zeggen: plots hadden we het licht gezien!

Dat Tim Vanhamel, Aldo Struyf, Bas Remans en Dave Schroyen hier bloedheet staan, voelt zelfs de meest frigidaire kloosterzuster. Vanaf opener ‘I’m on a High’ tot en met de bonustrack ‘Nocturne’ trekt het viriele viertal immers een muur van gewapend beton op waar geen bulldozer tegen opgewassen blijkt. Gitaren die als straaljagers door het luchtruim klieven, een bas die strakker om de songs geklemd zit dan een slipje om de lenden van Angelina Jolie en roffelende drums die ook bovengronds terreur en paniek zaaien.

Amper drie nummers ver en Vanhamel grijpt zich smachtend vast aan de noodrem van zijn meedogenloze muze: "Love me more or not at all!" (‘A Lust Unmatched’). ‘For a Maid’ dooft het liefdesspel al helemaal in de kiem ("Don’t believe you love me"), het enige wat hem nog rest is puin ruimen. Zolang dat echter onverdroten parels als ‘Street Life Cherry’ – het beste nummer op de plaat (kort op de huid gezeten door ‘Alpha Male’) – oplevert, hebben wij geen enkel bezwaar, Tim!

Momenten van bezinning zijn er op Paradisiac niet of weinig: ‘Rise and Fall’ moet zowat het meest melodieuze tussenstation zijn en dan nog ligt er onder elke spoor een verraderlijke landmijn verborgen. Op dezelfde verbinding treffen we ook ‘Ballad of Pure Thought’ aan: een stuwende drumloop achternagezeten door een batterij psychedelische effecten. Het moddervette ‘Wake Up the Children’ valt vervolgens allesbehalve ter harte te nemen, tenzij u die venijnige kleine opdonders met een determinerende auditieve handicap wenst op te zadelen. Of Millionaire zoals u ze nooit eerder hoorde: compleet van god los.

Valt er op Paradisiac dan werkelijk geen enkele schaduwzijde te detecteren? Toch wel, luister naar ‘We Don’t Live There Anymore’ en laat het niet na voor één keer die beschuldigende vinger op te steken richting producer Josh Homme! Waar de schade elders redelijk binnen de perken blijft, slaagt hij er hier immers in om de song volledig dicht te plamuren. ‘Face Doesn’t Fit’ is in hetzelfde bedje ziek en ook ‘Nocturn’ gaat gebukt onder een potje stuurloze herrie die de opvolger van Outside the Simian Flock meer kwaad dan goed doet.

En toch: na deze aardverschuiving zal Zonhoven nooit meer zijn wat het geweest is. Zelfs in het Gentse beginnen de muren aardig wat barsten te vertonen en dringt het zuurstofmasker zich op als was het een primaire behoefte. Rennen – voor zover dat nog kan – is de boodschap, bij voorkeur naar de dichtstbijzijnde platenwinkel!

Millionaire staat binnenkort op Pukkelpop (18/8), Lowlands (21/8) en Feest in het Park in Oudenaarde (27/8).