• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Metallica | Death Magnetic

De afgehaakte fans terugwinnen, zonder de eigen artistieke koers te verloochenen.
CD, Vertigo/Universal

Tekst: Martÿn ter Haar

Publicatiedatum: 07 september 2008

Met zijn bewust rauw gehouden geluid en songs die hoorbaar collages waren van verschillende fragmenten, was Metallica's vorige album St. Anger geen favoriet onder de fans, om het maar eens met een understatement te zeggen. Zo een aanpak is misschien usance in de moderne kunst die Lars Ulrich verzamelt, maar de radioluisteraar wil gewoon zijn frustraties kunnen wegheadbangen in de file. Wilde Metallica zijn fans niet helemaal van zich vervreemden, dan moest er iets veranderen.

Dat is de band gelukt op Death Magnetic.

Het goede is dat ze daarbij de verleiding hebben weerstaan dat te doen door simpelweg terug te grijpen naar het geluid van klassieke albums als Master of Puppets of Metallica. Death Magnetic gaat verder waar Metallica op St. Anger was gebleven, maar dan met een betere balans tussen het experiment en het thrashmetalgeluid dat Metallica mede heeft vormgegeven en waarmee het een van de grootste rockbands ter wereld werd.

Zo is de productie op Death Magnetic wat opgepoetst, maar het geluid is nog schurend genoeg om de luisteraar uit zijn routine te halen. Ook is voor de zang van James Hetfield weer de verstandige keuze gemaakt emotionele lading de voorkeur te geven boven klinische zuiverheid. De therapeutenlingo die hij had opgedaan tijdens het afkicken van zijn alcoholverslaving en die zo storend aanwezig was op St. Anger duikt daarbij op Death Magnetic gelukkig niet op.

Een zwakte die is gebleven, is dat de nummers te lang zijn; daar kon blijkbaar zelfs de zeer songgerichte sterproducer Rick Rubin geen verandering in brengen. Omdat de composities beter zijn uitgedacht en vooral omdat sologitarist Kirk Hammett weer echt mee mag doen, is de overdaad wel minder storend. Hammett heeft blijkbaar ook zo een voorraad aan ideeën opgebouwd tijdens Metallica's sololoze periode, dat hij alleen de allerbeste kon gebruiken voor Death Magnetic. Zeker in 'Suicide and Redemption' speelt hij alle frustraties van zich af.

Met Death Magnetic lijkt Metallica daarmee geslaagd in wat op voorhand een mission impossible leek: de afgehaakte fans terugwinnen, zonder de eigen artistieke koers te verloochenen.

http://www.kindamuzik.net/recensie/metallica/death-magnetic/17425/
Meer Metallica op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/metallica