Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Mark Sultan ken je waarschijnlijk beter als BBQ, de rustige helft van The King Khan & BBQ Show. Solo wijkt de Canadees met de droeve oogopslag niet veel af van het in die bezetting gevolgde recept van ‘doo-wop en rock-‘n-roll uit de garage’. Vanwege het ontbreken van feestbeest Khan is het geheel alleen net iets rustiger.
Een ander verschil is dat Sultan voor The Sultanic Verses niet langer heeft vastgehouden aan de eenmansbandformule. Er is gebruik gemaakt van overdubs en een aantal nummers is ook met een echte band opgenomen. Sultan vindt dat zelf zo'n grote omslag, dat hij het toelicht in het cd-boekje: "I hope you like it. I’m getting bored of the limitations of the off-the-floor one-man recordings."
Nou valt er veel leuk te vinden aan The Sultanic Verses, want Sultan schudt weer met het grootste gemak pakkende rock-‘n-rollliedjes vol onweerstaanbare "a-oohs" en "woohoos" uit zijn mouw die niet uit de toon zouden vallen op een verzamelaar met ruwe rockabillyjuweeltjes uit de jaren vijftig. Als het op dit soort traditionalistisch werk aankomt, dan zit Sultan zeker in dezelfde categorie als Greg Cartwright (Reigning Sound) en Jack White (White Stripes).
Als hij, net als zij dat deden, nog wat verder zou gaan in het afstand nemen van het garagefundamentalisme, dan kan hij net zo bekend worden. Sultans songschrijfkunsten komen nu nog steeds dusdanig overstuurd de huiskamer binnen, dat menig potentieel fan bij voorbaat zal afhaken. Sultan zou bijvoorbeeld eens moeten praten met Steve Albini, in plaats van Jay Reatard voor de mastering alle schuiven helemaal open laten zetten.
http://www.kindamuzik.net/recensie/mark-sultan/the-sultanic-verses/15739/
Meer Mark Sultan op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/mark-sultan
Deel dit artikel: