• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Mark Sultan / Dan Sartain / Two Tears

Dan Sartain overtuigt, Mark Sultan is een deceptie.
07 mei 2011, dB\'s, Utrecht

Tekst: Martÿn ter Haar

Publicatiedatum: 10 mei 2011

Nu Waterfront met zijn terras aan de Maas gesloten is, is dB's in Utrecht waarschijnlijk de beste zaal om met warm weer bandjes te kijken. Er is ook een terras - jammer genoeg niet aan de Maas, maar op het industrieterrein bij het complex - waar het schappelijk geprijsde bier mee naar toe mag worden genomen en de zaal zelf heeft een geweldige airco. En wat is de beste muziek voor zwoele zomeravonden die iets te vroeg in het jaar vallen? Garagerock natuurlijk. In die categorie heeft dB's, alsof men het zag aankomen, net drie bands geprogrammeerd staan.

Two Tears trapt af. Zangeres Kerry Davis doet erg haar best haar garagereputatie hoog te houden. Bij één nummer geeft ze zelfs giechelend toe dat ze niet meer weet in welke toonsoort het is: A of toch G? De bassist helpt en vervolgens wordt er een prima uitvoering gegeven. Stiekem speelt de band namelijk strak genoeg om te rocken en Davis heeft een prima stem. De echt grote klasse is er niet, maar het is wel een leuk concert.

Wie wel echt van topniveau is, is Dan Sartain. Deze magere Amerikaan met zijn zwarte, achterovergekamde haar lijkt zo weggelopen van de set van West Side Story, waar hij de rol van schurk vertolkte. Sartain laat vanavond twee gezichten zien. Hij begint het optreden solo als singer-songwriter met semiakoestische gitaar. Hij maakt erg veel indruk in die hoedanigheid, ondanks dat hij zelf klaagt over zijn stem. Hij gaat dat probleem - waarvan overigens niets te merken is - te lijf door grote lepels honing naar binnen te werken uit een Winnie the Pooh-formaat pot.

Na een paar nummers legt Sartain zijn gitaar ineens opzij en ruilt hem om voor een zo te zien gloednieuwe Fender Jaguar. De ritmesectie van Two Tears komt ook op. Met zijn drieën gaan ze ineens punk maken in de stijl van The Ramones. Nu zijn er talloze bands die dat doen, maar Sartain en zijn begeleiders doen het wel heel erg goed. Het gaat om eigen composities, maar ze hadden meestal zo van een plaat van de legendarische New Yorkers kunnen komen, inclusief het, "one, two, three, four!", aftellen. Maar hoe goed het ook gedaan is, het blijft toch epigonisme en het mist de emotionele lading van het eerste deel van het concert.

De headliner van de avond is Mark 'BBQ' Sultan [foto].Het gaat om een solo-optreden, waarbij de Canadees zijn gitaarspel en zang begeleidt door met zijn voeten een bas- en een snaredrum te bespelen. Sultan heeft net met $ weer een sterke plaat uitgebracht, maar het optreden is een enorme deceptie. Hij ragt volkomen autistisch door zijn nummers heen en zoekt op geen enkel moment contact met het publiek. Dat zou nog tot daaraan toe zijn als de uitvoering heel goed was, maar het is vooral hard, lomp en vormeloos. Heel even is er een magisch moment als Sultan ophoudt met rammen op zijn gitaar en drums en a capella zijn geweldige zangtalent laat horen. Maar al snel gaat hij weer verder met het platslaan van zijn repertoire. Gelukkig kan de avond al niet meer stuk door het optreden van Sartain.

Foto door Paul Galipeau (cc) uit 2006

http://www.kindamuzik.net/live/mark-sultan/mark-sultan-dan-sartain-two-tears/21566/
Meer Mark Sultan op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/mark-sultan