Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Als hij een kleine vier jaar geleden in Paradiso met een Scandinavische scharrel met een djembé komt aanzetten, is dat eigenlijk al meteen een teken aan de wand. Uiteindelijk redt Mark Olson die middag in Amsterdam nog een beetje door een handjevol liedjes van zijn oude werkgever The Jayhawks te spelen, maar in onze achterhoofden maken we ons diepe zorgen over de richting die de hopeloos verliefde muzikant op gaat.
Achteraf blijken de zorgen meer dan terecht, want Good-Bye Lizelle is bepaald geen meesterwerk te noemen. Sterker nog: Ingunn Ringvolds getrommel drijft de alternatieve country van Olson naar de rand van het ravijn met volledig misplaatste psychedelische invloeden. De keuze om de Noorse Ringvold, nu zijn echtgenote, ook mee te laten zingen, lijkt een ietwat geforceerde poging om de mooie tijden met zijn ex-vrouw Victoria Williams te doen herleven.
Door met het slechtste nummer van de plaat, het irriterende 'Lizelle Djan', te beginnen, valt de schade achteraf wel mee. Tussen de puinhopen, waaronder enkele ontspoorde ballades met zeurderige vocalen, valt toch ook wel wat schoonheid te ontdekken. In 'All These Games' herkennen we gelukkig nog wat van de oude Olson. Helaas is het allemaal te weinig om echt te overtuigen. Duidelijk is wel dat liefde meer kapot maakt dan je lief is.
http://www.kindamuzik.net/recensie/mark-olson-the-creekdippers/good-bye-lizelle/25350/
Meer Mark Olson op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/mark-olson-the-creekdippers
Deel dit artikel: