http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

M. Ward | Transfiguration of Vincent

Wankelende liedjes als zandkastelen.
CD, Matador/V2

Tekst: Maurice Dielemans

Publicatiedatum: 13 april 2003

Frank Black. M. Ward klinkt precies als Frank Black, de ex-knorrende factor van The Pixies, in ‘Vincent O’ Brien’, het tweede nummer op z’n nieuwste cd Transfiguration of Vincent. Het moet gezegd worden dat de opvolger van het debuutalbum End of Amnesia vooral een feest van herkenningen is. Zo kan het nooit moeilijk zijn om in ‘Sad, Sad Song’ iets van Tom Waits ten tijde van het ongeëvenaarde Swordfishtrombones te herkennen. Echt overtuigen doet M. Ward helaas niet, daarvoor verloopt het liedjes schrijven te moeizaam. Hij maakt wankelende liedjes als zandkastelen uit de Amerikaanse muziekerfenis, die teleurstellend niet lang stand houden en enkel doen denken aan bijvoorbeeld Grandaddy. Veel lichte folk en spaarzame Americana, uitgerust met enkel gitaar en soms wat harmonica. Toch slaat de vonk niet helemaal over. Transfiguration of Vincent komt ontiegelijk langzaam opgang. Dat juist een van de meer oplevende songs (‘Duet’for Guitars, No. 3’) instrumentaal is, zegt wellicht iets over de moeilijk aan te horen fluisterstem van M. Ward. Ik geef hem het voordeel van de twijfel, want dit zal wel zijn moeilijke tweede plaat zijn en de weg vrij maken voor een meer geslaagde cd.