http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

M. Ward | Post-War

Singer-songwriter uit Portland pakt uit met Neko Case en Jim James.
CD, 4AD/V2

Tekst: Maurice Dielemans

Publicatiedatum: 18 september 2006

Matt Ward is een singer-songwriter uit Portland (Oregon). Hij heeft al vier albums op zijn naam staan, waaronder deze nieuwe plaat Post-War. Als je alle albums achter elkaar zou luisteren, dan valt op dat M. Ward niet de persoon is die snel iets heel anders doet. Hij is erg comfortabel met z’n liedjes, waarin soms wat slonzige indierock en soms weer wat rammelende country of folk verwerkt is. M. Ward beschikt ook niet echt over een stem die zich erg leent voor experimenten met elektronica of hardere rock – al moet gezegd worden dat hij live nog wel eens een tandje hoger schakelt, maar dat komt dan vooral door de begeleidingsband. M. Ward blijft een stille jongen.

De hese fluisterstem van M. Ward kennen we dus onderhand wel. Wat Post-War toegankelijker dan de vorige albums maakt, is de invulling die allerlei bekende en mindere bekende muzikanten aan de intense liedjes geven. Belangrijke gastspelers zijn de knappe countryzangeres Neko Case en Jim James, de zanger van My Morning Jacket. Beiden zorgen voor een aangename afwisseling. Nog steeds klinken de songs van M. Ward halfklaar. Hij doet hiermee sterk denken aan het rauwe natuurtalent Daniel Johnston, ofwel de koning van lo-fi, van wie hier het nummer ‘To Go Home’ wordt gecoverd.

Toch is het ergens wel bijzonder fijn dat Post-War niet de gepolijste plaat is geworden die de platenmaatschappij makkelijk had kunnen afdwingen, al is er voor M. Ward-begrippen meer aandacht voor de productie en liedjes. M. Ward laat met deze ruwe diamanten wat meer ruimte over voor de fantasie van luisteraar, zoals een goede songregisseur betaamt. Ondanks de summiere verschillen met de voorlopers is het niet alleen het meest toegankelijke album van M. Ward, maar simpelweg ook z’n beste verzameling songs... tot dusver.