http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Low | The Invisible Way

De degelijkheid tot kunst verheven.
CD, Sub Pop/Konkurrent

Tekst: Maurice Dielemans

Publicatiedatum: 31 maart 2013

Een gemiddeld huwelijk duurt ongeveer veertien jaar. Wat dat betreft is het best bewonderenswaardig dat de band Low al twee decennia albums weet uit te brengen en nog steeds de hele wereld rondreist. Terwijl heroïne de grunge kapotmaakt, sterft het zeldzame fenomeen slowcore een vrij natuurlijke dood in de jaren negentig. Eén band weet als laatste dinosauriër heelhuids uit de ijstijd te komen. Van het handjevol bands, zoals Codeine, Red House Painters en Galaxie 500, is dit trio ongeveer de enige overlevende. Het zijn haastige tijden. Op dat moment lijkt de wereld nog niet helemaal klaar voor een uiterst trage en spaarzame sound. Er is nu meer behoefte aan.

Dit is een van die weinige bands die wars is van alle trends en hypes. Door de jaren heen zijn de sluimerende en repeterende rockklanken eigenlijk zelden veranderd. Net als goede wijn rijpt ook de muziek van Low met de tijd. Wel zijn verschillende producers, zoals onder meer Steve Albini en Buddy Miller, bepalend voor de gevaren koers. Dit keer is de beurt aan Jeff Tweedy, die eerder ook de studio indook met Mavis Staples. De man die iedereen kent van de band Wilco staat natuurlijk ook bekend als perfectionist, dus is het nogal wiedes dat het tussen hem en Low vrij vlot klikt.

Het is snel duidelijk dat de nadruk meer op gevarieerde vocalen dan op de meestal uitgesponnen instrumentatie ligt. In het bijzonder schittert zangeres Mimi Parker op The Invisible Way regelmatig als een soort alternatieve versie van countryzangeres Emmylou Harris, vooral in het afsluitende prachtnummer 'To Our Knees'. In de verte hoor je op dit hele album wel de nodige invloeden uit rechtgeaarde countrymuziek. Toch is dit album ook weer niet zo heel avontuurlijk als de vorige cd uit 2011, C'mon geheten. Op die voorlaatste plaat staat een paar uitzonderlijke uptempotracks.

Dat Tweedy Low toch vooral als Low probeert te laten klikken, is zowel goed als slecht nieuws. De impact van hun debuut uit 1994, I Could Live in Hope, zal misschien nooit meer worden benaderd. De voorspelbaarheid begint ergens ook wel een beetje op de loer te liggen. Toch valt zeker niet te ontkennen dat het drietal ook nu weer bewijst dat het de degelijkheid tot kunst heeft verheven.