http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Kurt Vile | Wakin on a Pretty Daze

Beste, mooiste en meest tijdloze plaat uit Viles oeuvre.
CD, Matador/Beggars Group

Tekst: Niek Hofstetter

Publicatiedatum: 08 mei 2013

De vooruitgesnelde single 'Wakin on a Pretty Day' deed al denken aan het nummer 'Arms Like Boulders', ofwel die mooie opener op die geweldige plaat Wagonwheel Blues (2008) van The War on Drugs; een oeverloos en oneindig durend nummer dat geen seconde verveelt. Bij het horen van Wakin on a Pretty Daze - gerekend vanaf het debuut Constant Hitmaker (2008) alweer studioplaat nummer vijf - wordt duidelijk dat Kurt Vile zich nog steeds concentreert op vibe, feel en groove, en dat hij zich om de lengte van een nummer nog altijd nauwelijks druk maakt.

Pas op de vorige, tevens klasse ontvangen plaat Smoke Ring for My Halo (2011), wist Vile zich te ontworstelen aan de marge en stapte hij meermalen af van het idioom van The War on Drugs. Anders dan op Childish Prodigy (2009) bleef de elektrische gitaar veelal in de hoek en Vile kroop achter zijn effecten vandaan, waar hij zich onder andere op God Is Saying This to You... (2009) veelvuldig achter verschool. Met meer overtuiging, zelfverzekerdheid en met meer rust in zijn spel dan voorheen, speelde Vile alsof hij bij je op de bank zat; klein, ingetogen, maar fascinerend. Op Wakin on a Pretty Daze heeft hij diezelfde overtuiging en zelfverzekerdheid - het geluid is met hulp van The Violators ietwat uitbundiger, al wijkt het nauwelijks van het pad dat Kurt Vile met Constant Hitmaker was ingeslagen (de hoezen van beide platen vertonen zelfs overeenkomsten).

Dat reeds bewandelde pad gaat met de negen en een halve minuut durende opener 'Wakin on a Pretty Day' rustig verder, en voert je langs uitschieters 'KV Crimes', 'Never Run Away', het eindeloze 'Goldtone' en 'Pure Pain', het nummer met dat aanstekelijke gitaarloopje. Het is een aangename trip van ongeveer zeventig minuten, zonder grote hobbels of obstakels. Deze rust en deze verfijning van Viles handelsmerk maakt Wakin on a Pretty Daze (tot nu toe) de mooiste en meest tijdloze plaat uit zijn in korte tijd opgebouwde, maar uiterst mooie oeuvre. Knap werk, Kurt!