http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Kurt Vile & The Violators

Als een bezetene.
11 september 2011, Doornroosje, Nijmegen

Tekst: Edwin Toonen

Publicatiedatum: 13 september 2011

Doornroosje is nog niet half gevuld voor één van de muzikale ontdekkingen van het jaar 2011. Kurt Vile heeft in maart zijn uitstekend ontvangen album Smoke Ring for My Halo uitgebracht. Een plaat vol spannende, rootsy songs in de traditie van Dylan en Petty, maar dan met een gruizig randje. Vile heeft zijn begeleidingsband, The Violators, meegenomen naar Doornroosje, waar de huidige tour ten einde komt. De volgende dag vliegen de heren terug naar Philadelphia, naar huis.

Wie Viles gezicht wil zien, moet goed zoeken; zijn lange, donkere haren hangen voor zijn ogen. Hij staat voorovergebogen en kijkt meer naar zijn gitaar dan naar het publiek. Toch zie je af en toe die ogen, die priemende, schichtige blik. Het is haast de blik van een bezetene. Vile gaat vanavond dan ook volledig los in Doornroosje. Na een eerste akoestisch nummer, waarbij Vile het podium voor zich alleen heeft, volgt een rommelige eerste helft. In die eerste helft bereikt alleen het volume een hoogtepunt. Pas als halverwege 'Ghost Town' en 'Freak Train' ingezet worden, begint het echt te lopen. Twee psychedelische topsongs in lang uitgerekte uitvoeringen en voorzien van flinke gitaarerupties.

Kurt Vile schroeft daarna slim het volume terug. Richting het einde van de reguliere set volgen sterke uitvoeringen van 'Society Is My Friend' en 'Peeping Tomboy', waarmee wordt afgesloten. Zo staan niet alleen Viles nummers bol van de spanning, maar spreidt hij die spanning ook uit over een hele set. Van akoestisch naar hard en dan langzaam weer terug naar akoestisch. Helaas is het lastig te volgen waar Vile het nu precies over heeft. Op sommige momenten zit er zo veel reverb op zijn stem dat het lijkt alsof hij in een kerk staat te zingen. Ook valt veel van de spanning weg doordat de gitaren tussen de nummers door uitgebreid worden gestemd. Jammer dat het optreden geen vloeiend geheel vormt. Dat zou uitstekend passen bij de psychedelische inslag.

Aangezien dit het laatste optreden van de tour is en Vile in een goede bui lijkt, wordt er een relatief lange toegift uitgeperst. Ook hier weer die dynamiek tussen de nummers, met een klein gehouden 'Baby's Arms', een ronkende cover van Bruce Springsteens 'Downbound Train' en een hele fijne versie van 'In My Time'. Zichtbaar opgelucht en tevreden zwaait Vile nog even naar het publiek, bedankt zijn inmiddels al achter de coulissen vertrokken drummer, en mompelt nog wat onduidelijke woorden van dank. Op naar het vliegtuig, op naar huis.

Foto door Stephanck genomen op 3 juli 2011 in Rotterdam (cc)