Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Zo op het eerste gehoor lijkt het 'm allemaal niks te kunnen schelen en verveelt hij zich stierlijk. Op zijn vierde plaat hangt Kurt Vile uit Philadelphia de slacker uit. Hij is het slome broertje van J. Mascis met een akoestische gitaar om zijn nek. De schijn bedriegt natuurlijk, want achter die verveelde toonzetting zit wonderlijk subtiele gitaarrock verstopt.
Vile's ogenschijnlijke nonchalance is het gevolg van zijn monotone zangstem en het wat in zichzelf gekeerde karakter van de muziek. Binnensmonds mompelt hij over twijfels en verveling, terwijl de liedjes laveren tussen fuzzy rock en folky psychedelica. Dat lijkt heel ontoegankelijk, maar dat is het niet. Liedjes als het betoverende 'Baby's Arms' en het onweerstaanbare 'Jesus Fever' kruipen direct onder je huid, om daar lekker lang te blijven najeuken.
Vile laat de opvallend helder geproduceerde nummers sprankelen en stopt ze vol met onverwachte wendingen en kleine details. Klassieke, Amerikaanse rock is het uitgangspunt, maar Vile speelt er naar hartenlust mee. 'On Tour' begint als dreinerige pop, maar werkt rustig toe naar een prachtige climax, compleet met tinkelende piano's en met fuzz overgoten gitaarwerk. 'Puppet to the Man' is een Tom Pettyliedje met pit en 'Society Is My Friend' is een klassieke eighties-hit vermomd als gitaarrock.
Achter Kurt Vile's lange haar en verveelde oogopslag zit iemand verstopt die donders goed welke kant hij op wil met zijn muziek. Op Smoke Ring for My Halo geeft hij een eigen draai aan typisch Amerikaanse rock en eigenlijk heeft hij daarmee een slaapkamervariant op de muziek van Bruce Springsteen en Tom Petty geschreven. Smoke Ring for my Halo is een even subtiele als wonderschone plaat.
http://www.kindamuzik.net/recensie/kurt-vile/smoke-ring-for-my-halo/22359/
Meer Kurt Vile op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/kurt-vile
Deel dit artikel: