Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
“Hiep, Hiep, Hoera! Een nieuw album van Korn!” Dat zou iedereen gedacht hebben als de laatste twee albums van de band nooit het licht hadden gezien. Issues en Untouchables vielen zo ontzettend tegen dat MTV er niet veel aandacht aan schonk. Waar lag dat toch aan? Was het misschien omdat de band niet meer samen wilde werken met Ross Robinson? Robinson haalde bij de eerste albums het beste uit de band en vooral uit frontman Jonathan Davis. De band vond de aanpak van Robinson toch iets te extreem (Robinson was erg hard voor Davis, zodat deze flink kwaad werd en zo alles eruit schreeuwde) en ging met gematigder producers de studio in (Toby Wright e.a.). Vooral na het uiterst succesvolle Follow the Leader resulteerde dit in een onzettend gelikte sound en van oprechte emotie was niets meer te merken (het kwam misschien ook wel door de grote hoeveelheden prozac die Davis nu tot zijn beschikking had). De singles van Korn gingen toch ietwat vervelen, sommigen waren zulke draken van meezingers geworden dat zelfs Bon Jovi zich hier niet aan zou durven wagen. Tijdens Untouchables trok Davis’ haargrens steeds verder op en tot overmaat van ramp begon Chino Moreno van The Deftones ook nog eens te vertellen dat Korn ‘het’ toch echt kwijt was. Het zat de band dus totaal niet mee.
Waarom zou iemand dus nu nog enige verwachtingen hebben bij de release van Take a Look In The Mirror, alweer het zesde album van de band uit Jacksonville?
Opener ‘Right Now’ beukt er hard en rauw in. Lekker vertrouwd dus. Dit geld overigens voor het complete album. Davis schreeuwt eindelijk weer eens de longen uit z’n lijf en de gitaren klinken gelukkig niet meer zo gepolijst. Het is verreweg het hardste album in lange tijd. Hoewel de band bij de vorige albums steeds riep dat het album echt héél hard ging worden bleek dat in de praktijk toch altijd vies tegen te vallen. Gelukkig zijn dergelijke uitspraken niet over dit album gedaan, zo kan het dus niet echt tegenvallen. Nogmaals: dit album is keihard, en da’s maar goed ook! De riffjes zijn weliswaar weer typisch Korn, maar toch klinkt het allemaal minder overgeproduceerd dan de laatste twee platen. Toch blijkt maar weer dat de impact van het album geheel afhangt van Davis’ inzet. Hij heeft waarschijnlijk het potje prozac door de plee gespoeld en is flink van slag. Dat zien wij graag.
Korn heeft echter nog steeds een beetje de neiging om van die irritante meezingers te maken. ‘I Did My Time’ verscheen eerder dit jaar al op de soundtrack van Tombraider 2. Dat de band besloot juist dit nummer als eerste aan het publiek te laten horen blijft een compleet raadsel; het nummer is veel te gelikt en is totaal niet vernieuwend ten opzichte van de laatste twee albums. ‘Alive’ is ook zo’n meezinger. Gelukkig blijft het bij deze twee uitglijers. Verder staat er nog een nummer met Nas op de plaat: ‘Play Me’. Het komt verbazingwekkend genoeg heel goed uit de verf: het is geen crossover maar meer een echte Korn-creatie waar Nas, aangevuld door Davis, de vocalen voor z’n rekening neemt. Als bonustrack staat er nog een live-cover van Metallica’s ‘One’ op. Goeie cover, goeie opname, maar had beter als b-kantje gekund op een single; eindelijk ‘es wat anders dan die vervelende remixen waar de fans het altijd mee moeten doen.
Korn lijkt de draad weer te hebben opgepakt. Drie keer is scheepsrecht zullen we dan maar zeggen...
http://www.kindamuzik.net/recensie/korn/take-a-look-in-the-mirror/4677/
Meer Korn op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/korn
Deel dit artikel: