• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Killing Joke | Hosannas from the Basements of Hell

Een herhaling van zetten.
CD, Cooking Vinyl/PIAS

Tekst: Philippus Zandstra

Publicatiedatum: 25 juni 2006

Ik haat clowns. Niet te vertrouwen, dat immer lachende tuig. Ze zijn nep, hysterisch en kunnen het slecht hebben als er niet om hen wordt gelachen. Ik kan me ook niet herinneren wanneer ik ze eigenlijk wel mocht. Sinds mijn zevende is het nog erger; op die leeftijd It kijken is monumentaal.

Voor één zo’n etterbak maak ik echter een uitzondering: The Black Jester, ofwel Jaz Coleman. Een plaaggeest, maar ik mag hem wel. Met die grijns wijst hij met zijn snerende stem jou en mij op onze tekortkomingen. Dat zijn er heel wat en het moet raar lopen wil Hosannas from the Basements of Hell de laatste zijn in een indrukwekkende reeks platen.

Hamvraag is of deze nieuwe boreling van Killing Joke het titelloze vorige album overtreft. Je weet wel, die ene met Dave Grohl. Het is geen schande om die plaat niet te evenaren. Killing Joke heeft dat met Hosannas from the Basements of Hell ook niet willen proberen. Hij klinkt gewoon als… Killing Joke. Hoe simpel moet het nog zijn? Clowns zijn kut? Duh.

In ieder geval: veel herhaling op deze nieuwe. Zo grijpen 'Tribal Antidote' en het opgejaagde titelnummer zelfs terug op een oude plaat als Nighttime. Wacht even! Voordat alle goffiks nu naar de Mediamarkt huppelen: voor een nieuwe 'Love Like Blood' hoef je deze plaat niet te kopen. Killing Joke excelleert tegenwoordig nu eenmaal in lange, repetitieve werkjes die luisteren als een vastgeroeste wasmachine. Moeizaam doordraaien, terwijl alles knarst en piept, hopende dat deze doffe ellende een keer ophoudt.

Daar schuilt ook het probleem. De songs, die al gauw zeven minuten klokken, zijn te lang. De variatie ontbreekt, net als die ouderwetse paranoia. Hosannas from the Basements of Hell is bij vlagen zelfs saai. Je wilt dus ook echt dat de machine een keer ophoudt. Zonde, want 'Walking with Gods' en 'Invocation' vallen in positieve zin op. De eerste door het orkestrale karakter, wat een filmische, bijna bijbelse sfeer oproept. 'Invocation' is weer een roestige slijtageslag van dik acht minuten geworden.

Een dansbare drumbeat en een naargeestige, Das Experimentachtige sfeer ronden dit angstaanjagende werkje af. Het is echter niet genoeg om van Hosannas from the Basements of Hell een superplaat te maken. Coleman blijft nog altijd de Enige Ware Clown, maar zijn grollen lijken nu toch echt gedateerd.

http://www.kindamuzik.net/recensie/killing-joke/hosannas-from-the-basements-of-hell/13252/
Meer Killing Joke op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/killing-joke