• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Killing Joke | Absolute Dissent

"Absolute tegenspraak"? Niet mee eens!
CD, Spinefarm/V2

Tekst: Sid Meuris

Publicatiedatum: 18 oktober 2010

Met bassist-producer Youth terug in de rangen, na het overlijden van Paul Raven in 2007, is dit het eerste album dat de originele Killing Joke-line-up weer samenbrengt sinds 1982. Uiteraard worden er dan minstens vibraties op tektonische-platen-verschuivende schaal verwacht.

Knoppenschuiver Youth weet echter geen overtuigend albumgeluid te creëren, omdat hij op twee paarden gokt. Enerzijds schaaft hij het geluid bij om tegemoet te komen aan de aan gladde, geprotoolde geluiden gewende oren van de jongere luisteraar. Anderzijds gaat hij ervan uit dat de kolossale sound van Killing Joke ook werkt als hij gewoon rauw op tape gekwakt wordt. Dat de songs niet echt indrukwekkend zijn, helpt natuurlijk niet, maar het is voornamelijk de productie die niet strookt op Absolute Dissent.

Doordat ze soms het geluid benaderen van de bandjes die aan de haal gingen met het postpunkgeluid – nota bene van Killing Jokes eigen generatie – klinken ze te braaf en opgepoetst. De band heeft nogal eens met toegankelijke geluiden geflirt, maar toen leverde dat anthems als 'Love Like Blood' op – hier klinken ze alsof ze een gepasseerde trend achternahollen.

Het album dondert voornamelijk niet genoeg. 'European Super State' bevindt zich bijvoorbeeld ergens tussen trancetechno en vroege Simple Minds en door de frivole kadans lijkt het of Limahl elk moment kan komen aanzetten met het refrein van 'The Never Ending Story'. Maar dan een tikje ruiger.

Er wordt niet traag genoeg gesleept en niet monolitisch genoeg opgebouwd. En waar de opgekuiste tracks te afgelikt klinken, komen die waar ze de scherpe kantjes niet afgeslepen hebben te skeletaal en/of rommelig over. Ze verzuipen in geluidsbrij in plaats van bombastisch te overdonderen.

De teksten blijven natuurlijk lekker apocalyptische doemdenkscenario's omtrent globalisatie, machtscentralisatie en, ja hoor, malthusianisme. Coleman gelooft dat de mensheid door middel van doelgerichte medicinale vervuiling en trauma's van zijn vrije wil én zijn ziel beroofd wordt. Met Killing Joke wil hij een homeopathische antidosis vormen. Spijtig genoeg is de werking van homeopathie sowieso twijfelachtig en met een waterachtige placebo als dit album gaat hij niet veel chakra's schoonschrobben.

http://www.kindamuzik.net/recensie/killing-joke/absolute-dissent/20763/
Meer Killing Joke op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/killing-joke