http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Kettel | My Dogan

Van stuiterballenelektronica tot suizende ambient.
CD, Sending Orbs

Tekst: Thijs Menting

Publicatiedatum: 12 juni 2006

Echt nieuw is de muziek van Kettel nooit geweest. Daarvoor beroept hij zich te veel op oude elektronica. Toch weet hij het altijd op zo’n manier in elkaar te knutselen dat het heerlijk fris en onbezonnen klinkt. Na het licht sombere Through Friendly Waters, dat zo’n jaar geleden uitkwam bij Sending Orbs, is hij speelser dan ooit op zijn zesde album My Dogan.

Het zijn vooral de drukke, beatrijke nummers die dit album zo levendig maken. De Groninger heeft geen moeite om alle zenuwachtige ritmes en opgewekte melodieën die rondspringen als felgekleurde stuiterballen tot een overzichtelijk geheel te smeden. Soms is het net zo onrustig als de Aphex Twin van tien jaar geleden. Ondanks het drukke verkeer van vrolijk geluid (303!) op nummers als ‘My Dogan’, ‘Afwezig’ of ‘Second 2006’, strandt het nergens in een chaotische brij. Dat is de ordenende kwaliteit van Kettel. Dit album klinkt namelijk heel erg als Kettel. De uitgestrekte melodieën, de frivoliteit, de vreemde samples - het bouwt allemaal voort op zijn andere albums.

Niets nieuws dus, zou je zeggen. Maar zijn muziek wordt steeds soepeler en kleurrijker. Het merendeel van de achttien nummers op dit album zijn aan elkaar geweven zodat het een geheel lijkt. Pianoriedeltjes, samples en schetsmatige intermezzo’s vormen de schakels tussen de delen. En die nummers veranderen soms zo sterk dat ze halverwege al op een compleet ander nummer lijken. Daardoor krijgt dit album veel meer dynamiek dan zijn vorige werk. Korte, dichtbedrukte nummers die de twee minuten nog niet halen worden afgewisseld met lange, rustig opgebouwde nummers.

Ja, soms is het wel kitscherig en sentimenteel, zoals het vogelgekwetter dat het hele album lang terugkomt. Maar Kettel mag het. Op dit album mag het. Hier toont Kettel zich van zijn meest beweeglijke kant. Het ene moment worden gedesoriënteerde beats bij elkaar gehouden door een ronkende 303, een klein stukje verder zet een idyllische pianomelodie in die al snel wordt opgeslokt door klonterige ambientruis, waarna de beats en de synthesizers weer vrolijk spelen. Kettel doet het met schijnbaar gemak.