• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Juana Molina | Segundo

Warmbloedige Zuid-Amerikaanse totaalfolk-parel.
CD, Domino/Munich

Tekst: Gerard de Jong

Publicatiedatum: 14 juni 2004

Ik trof haar voor het eerst op het vliegveld van Miami. Beide wachtten we op het vliegtuig naar Los Angeles, dat wegens een mechanisch defect acht uur vertraging had opgelopen. We raakten aan de praat. Op het buitenterras praatten we ons van de zwoele avond in de koele nacht. Ze sprak goed Engels voor een Argentijnse, en ze had iets onweerstaanbaar grappigs, niet uitbundig maar onderkoeld, tongue-in-cheek (ik wist uiteraard nog niet dat ze in haar geboorteland een gevierd tv-ster en comédienne was). Ze vertelde me dat ze gitaar speelde en liedjes schreef, en sinds enige in LA woonde om daar een plaat op te nemen.
Het was al lang donker, de fles wijn was leeg. Binnen zouden we informeren hoe lang het nog zou duren. Onderweg naar de gate passeerden we een cd-winkeltje. Als vanzelfsprekend doken we beide naar binnen. Nonchalant tikte ze door de rijen Spaanstalige muziek en latino-cd’s. Ik deed hetzelfde. Plotseling staarde ze me aan. Vanaf een cd-hoesje. Rara. Ik keek haar aan over mijn schouder, ze zag me, maar zei niets. Ik besloot haar er niet naar te vragen. Zonder de cd te kopen verlieten we het winkeltje.
Nog een halfuur voor boarding time. “Wat voor plaat wil je maken?” vroeg ik haar. Ze haalde haar schouders op. “Ik weet niet. Gewoon een plaat met mooie, warme liedjes. Intieme liedjes, liedjes van mij. Uit mij. Ik schrijf graag slaapliedjes, ik wil de schemer die we net op het terras zagen op plaat zetten.” Ze fluisterde maar begon sneller te praten, haar ogen werden vurig. “Die seconde van gelukzaligheid herhalen en herhalen. Liedjes die als een bries door je haar woelen of je gezicht strelen. Begrijp je?” Ik wachtte even. “Maar natuurlijk, ja, ik begrijp je,” zei ik vol overtuiging. Natuurlijk niet, dacht ik, natuurlijk begrijp ik haar niet. Al zou ik het wel graag willen begrijpen. Ik denk niet dat ik mijn onbegrip voor haar heb kunnen verbergen.
We konden instappen. In het vliegtuig zaten we ver uiteen, instappen zou tevens het afscheid zijn. In LA verdwijnen mensen nu eenmaal heel snel. Ze glimlachte. “Je hebt een koele ziel. Goede reis, je hoort nog van me.” “Dat weet ik,” zei ik. Ik wist het allebei.

Segundo verscheen al in 2002 maar is nu eindelijk goed verkrijgbaar in Europa. Deze plaat was mijn tweede ontmoeting met Juana Molina, maar niet minder persoonlijk of warm dan de eerste keer op dat onbekende vliegveld. Ergens bovenop de langzame Zuid-Amerikaanse trommelritmes, de ijle elektronische klanken en haar akoestische gitaarspel ligt altijd haar stem als een fluwelen deken. Molina kan gekmakend Spaans fluisteren, prevelen en zingen maar blijft altijd frêle, zacht zelfverzekerd. Haar stem verbindt elektronisch experiment, akoestische singer-songwriter, postrock en blazers met zwoele Zuid-Amerikaanse folk, en is als de ader die de liedjes van het warme bloed voorziet en je in staat van hypnose brengt. Het roept soms de sfeer op van Savath & Savalas of Bebel Gilberto, maar het zijn vergelijkingen die schromelijk tekort schieten. Segundo is een totaal-folk parel met een dromerige, positieve inborst om intens blij van te worden. En warm, want net als een ijsblokje heeft een koele Europese ziel maar een enkele graad boven nul nodig om volledig te smelten.

http://www.kindamuzik.net/recensie/juana-molina/segundo/6302/
Meer Juana Molina op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/juana-molina