• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

John Frusciante | Shadows Collide with People

Frusciante heeft het popidioom van de singer-songwriter gevonden, maar gebruikt het op zijn eigen manier.
CD, Warner

Tekst: Jurgen Tiekstra

Publicatiedatum: 26 maart 2004

John Frusciante bewoog zich aan de zelfkant van het bestaan. Nu niet meer. Het mag bekend worden verondersteld. Evenals dat zijn vier soloalbums zijn 'mental state' goed weerspiegelen. Gelukkig is die van een opgaande lijn, om te resulteren in zijn meest heldere en toegankelijke plaat: Shadows Collide with People. Dit laatste album is nog eens wat anders dan zijn eerste twee worpelingen, de haast anti-muzikale Niandra Lades and Usually Just a T-Shirt (1995) en Smile from the Streets You Hold (1997). De mythe dat de motivatie voor het opnemen van dit zolderkamergegil het krijgen van geld voor drugs was, maakt het er niet beter op. Schrijnend om naar de albums te luisteren en het uitgeteerde gezicht voor ogen te zien dat VPRO's Bram van Splunteren met de camera registreerde.

Muzikaal en inhoudelijk is er nu sprake van een loutering, nog meer dan op Frusciante's derde To Record Only Water for Ten Days (2001). De persoonlijke teksten laten een niet onverdeeld gelukkig persoon zien, maar wel een gerijpte geest. Illustrerend is een fragment uit 'Second Walk': "I take a second walk / Down the street of fame / I've paid it off and paid for it again / All these miserable feelings never end / But to fall and be down's something I transcend". De muziek zelf is open, harmonieus en heeft een niet al te zware inslag. Frusciante heeft het popidioom van de singer-songwriter gevonden.
De invulling die Frusciante aan de songs geeft is echter geheel zijn eigen. Zijn lenige en nasale stem stijgt puur en ongedwongen boven de muziek uit. Frusciante bekommert zich niet om zangtechnieken of perfect afgemeten melodieën. Hiernaast raffelt hij de tekst soms af om in de maat te blijven. Opvallend zijn de arrangementen van veel nummers: die zijn verrassend groots en orkestraal. Het natuurlijke karakter van een man en zijn gitaar laat hij achter zich door de syntesizer onbeschroomd zijn werk te laten doen. Het leidt af en toe tot knullig bombastische gehelen, die niet het werk lijken van een slim uitgedokterde compositiestrategie. Frusciante gaat simpelweg zijn eigen gang. Vermakelijk is het dat hij bij enkele openhartige nummers zijn stem, die normaal gezien al een aanzienlijke galm mee heeft gekregen, extreem vervormt ('Regret' en 'Wednesday's Song'). Twee maal verruilt hij de akoestische voor de elektrische gitaar ('Second Walk' en 'This Cold') en rockt hij sober en op z'n luchtigst enkele korte minuten weg. Heerlijke momenten die de afwisseling van het album ten goede komen.
De drie instrumentale tussenstukken op het album fungeren als muzikaal niet bijster interessante, maar wel diep interpreteerbare onderdelen. Het eerste ('-00Ghost27') laat een keyboardkoor horen dat stevig onder de ruis zit, het tweede ('Failure33Object') geeft de melodie meer de kans totdat deze ernstig vervormd wordt, het laatste stuk ('23go in to End') is rustig, melodieus en uitgebalanceerd. Het werkt als een spiegeling van zijn oeuvre, die weer een spiegeling is van het eerder genoemde. Op hoeveel manieren is het verhaal van 'een getroebleerde jongeman' niet te vertellen? Het kan ook zo: de foto's in het cd-boekje laten een jonge ongeschonden John zien en vervolgens een oudere, door het leven getekende Frusciante. De geschiedenis die de gitarist van de Red Hot Chili Peppers met zich meebrengt, kan zijn muziek een emotionele meerwaarde geven. Beoordeeld op zijn muzikale merites zoals gehoord op het door Chad Smith volgedrumde Shadows Collide with People brengt Frusciante niks dat grenzen verlegt. Hij geeft echter een eigenzinnige, maar mooie vorm aan het genre 'man met gitaar'.

http://www.kindamuzik.net/recensie/john-frusciante/shadows-collide-with-people/5505/
Meer John Frusciante op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/john-frusciante