http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
JOHN FRUSCIANTE EN ZIJN DRANG TOT CREËREN
John Frusciante kennen we natuurlijk allemaal als de even verlegen als briljante gitarist van de Red Hot Chili Peppers. De enige echte vervanger van de in 1988 overleden Hillel Slovak. De man ook die vooral heel wereldvreemd overkomt en wier interviews regelmatig verzanden in complexe theorieën over verschillende dimensies die het menselijke verstand ver te boven gaan.
Tekst: Xander van Aart
Publicatiedatum: 22 juli 2004
Het recente succes van de Red Hot Chili Peppers bewijst dat Frusciante bij lange na niet gek is. Al dachten wij dat wel vaak. Vooral toen de goede man aankondigde dit jaar zes soloalbums uit te willen brengen. De eerste twee zijn al verkrijgbaar! Nee, gek is hij inderdaad niet. Wel een van de meest ondergewaardeerde muzikanten van deze tijd. Met zijn uitmuntende songs, minimalistische gitaarspel en wonderschone tweede stem is hij de grote kracht achter de Red Hot Chili Peppers. Een spiritueel iemand ook, die onlangs aangaf in de meest creatieve fase van zijn leven te zitten. Waar komt die oerdrang tot creëren toch vandaan? Volgens hemzelf heeft het te maken met balans. De balans in zijn leven. Tijdens zijn jarenlange heroïne-avontuur gaf hij de mensen alleen maar lelijke dingen en was hij vooral met zichzelf bezig, vond hij. Nu deelt hij zijn liefde weer met de mensen om hem heen en met zijn fans. Deze serie is hij dan ook aan zichzelf en de mensheid verplicht. Om zijn leven en zijn spiritualiteit in balans te houden en de wereld mooier te maken. Of zoiets. Maar laten we bij het begin van Frusciante's solocarrière beginnen.
Niandra Lades & Usually Just a T-shirt (American, 1994)
Over Frusciantes eerste soloplaat blijven de meningen verdeeld. Is dit het werk van een trieste junkie of is het afkomstig van de hand van een onmiskend genie? Feit is dat Frusciante twee jaar eerder in verwarde toestand de Peppers had verlaten, naar eigen zeggen omdat hij gek was geworden. De documentaire die Bram van Splunteren maakte over de aan heroïne verslaafde gitarist was uiterst pijnlijk. Frusciante zag eruit als een zielig hoopje mens dat voornamelijk wartaal uitsloeg en zijn armen en handen zaten onder de littekens die de naalden blijkbaar niet alleen op zijn ziel hadden achtergelaten. Niandra Lades & Usually Just a T-shirt bestaat uit 25 aanzetjes, geluidsexperimenten en compacte songs waarop hij hevig experimenteert met backwards gitaren en vreemde ritmewisselingen. Zijn niet erg toonvaste kopstem en songtitels als 'She Shoots Speed to Fall Properly' geven aan dat de man destijds in geestesnood verkeerde. Niandra Lades… laat een verwarde Frusciante horen in de aanloop naar een bijna voorbestemde vroege dood. Uiterst confronterend en eigenlijk niet om aan te horen maar toch van een ontwapenende schoonheid. Toch blijken vooral 'Curtains', 'Been Insane' en 'Your Pussy Is Glued to a Building on Fire' tot zijn beste songs ooit te behoren. "What do I have to show to a world that's on its way to destroy / Is to die like a baby born / I could be happy in infinity (…) And it would be real and I eat my last meal / wish that I could feel but now I don't even know if I'm real." Volgens kenners als de schrijver dezes zijn ultieme meesterwerk.
KM-waardering: *****
Smile from the Streets You Hold (Birdman, 1997)
Eenmaal gewend aan Niandra Lades bleek Smile from the Streets You Hold niet zo'n verassing. Alleen waren de songs nu minder goed en was alle gekte vervangen door pure wanhoop. Frusciante gaf toe: "Die plaat heb ik alleen maar uitgebracht om geld te verdienen zodat ik weer heroïne kon scoren. Het zijn allemaal outtakes van het debuut. Ik was uit mijn huis gezet omdat ik mijzelf vervuilde, verloor al mijn tanden en deed de hele dag niets anders dan kunstboeken lezen en gitaarspelen met de gordijnen dicht. Ik had gewoon geld nodig om mijn verslaving te onderhouden." Hoewel dit met afstand het minste album is van de destijds gewezen Chili Pepper staan er toch enkele briljantjes op. 'I'm Always' is bijvoorbeeld een perfect popliedje dat zo op Blood Sugar Sex Magic had kunnen staan. 'For Air' is het meest opzienbarend. Hierop legt de gitarist in zijn woonkamer enkele gitaarpartijen op elkaar en laat hij horen hoe briljant zijn gevoel voor tonen en timing is. Muzikaal bevind Smile from the Streets You Hold zich ergens tussen Bowie's Low en Captain Beefhearts Trout Mask Replica.
KM-waardering: **
To Record Only Water for Ten Days (Warner, 2001)
De jaren tussen het verschijnen van Smile from the Streets You Hold en Californication van de Peppers gebruikte Frusciante om van zijn verslaving af te komen en zijn terugkeer in de Peppers voor te bereiden. De magie in de band was terug, getuige het fantastische Californication. Toch verscheen er een derde soloalbum. To Record Only Water for Ten Days laat een volledig afgekickte John Frusciante horen die hoorbaar zangles heeft gehad. De nummers blijven ietwat vreemd (mede door de bizarre drumcomputers en synths) maar dat dit album toegankelijker is dan zijn voorgangers is haast een understatement. Absoluut hoogtepunt is plaatopener 'Going inside' waarin hij zijn jarenlange verslaving bezingt. "You don't throw your life away, going inside / You get to know who's watching you / And who besides you resides." Hoewel het album standvastiger is dan het eerdere werk, blijkt het ook Frusciantes minst gevarieerde plaat. En dat besefte hij zelf ook. "Mijn nieuwe werk klinkt veel spannender en bovendien ben ik nog beter gaan zingen," vertrouwde hij de interviewers al toe tijdens zijn Europese persrondje ter promotie van Record…
KM-waardering: ***
Shadows Collide with People (Warner, 2004)
Deze plaat, uitgekomen in februari dit jaar, markeert het startpunt van Frusciantes meest radicale actie sinds zijn terugkomst in de Red Hot Chili Peppers. Plaat nummertje één in een serie van zes. Geschreven tijdens de By the Way-tour en opgenomen op de spaarzame momenten dat de Peppers niet onderweg waren. Dit keer niet op een viersporenrecorder in zijn woonkamer maar in een echte studio met medewerking van vrienden als Josh Klinghoffer, Omar Rodriques (The Mars Volta), Charlie Clouser (Nine Inch Nails) en Chad en Flea van de Peppers. Zijn meest coherente album ooit dat een perfecte symbiose bewerkstelligt tussen 's mans prachtige minimale gitaarliedjes en Clousers' warme synth programming. Meer diversiteit, een beter geluid, sterke songs en toch die vreemde Frusciante-twist. Shadows Collide with People is een regelrechte aanrader en mijns inziens ook de beste instapplaat voor eenieder geïnteresseerd in het solowerk van de ooit tragische gitaarhalfgod. Het meest tot de verbeelding spreken opener 'Carvel', 'Omission' met zijn bizarre ritmiek en het experimentele funk werkje 'Water' dat zo lijkt weggelopen van By the Way.
KM-waardering: *****
The Will to Death (Record Collection, 2004)
Vanaf nu gaat het hard. De overige vier albums die dit jaar het levenslicht gaan zien zijn allemaal al gepend, opgenomen en ingeblikt, vlak voordat onze held aan de Europese tour van de Peppers begon. Frusciante zet op The Will to Death een bescheiden stap terug. Kon de poppy Californication-liefhebber voorganger Shadows Collide with People nog blind kopen, The Will to Death kent toch weer een wat rafelig geluid. Lo-fi, zeg maar. Maar het album straalt wel meer eenheid uit. Slechts twaalf nummers, wat zeer compact is naar Frusciante-maatstaven. Het mooiste liedje is misschien wel opener 'A Doubt'. Hoewel 'The Mirror' ook indruk maakt. Op deze track begeleid Frusciante zichzelf op piano terwijl hij vertederend zingt: "Time doesn't come back to where it doesn't show / No one means me when they say people don't grow / The face in the mirror is not me."
http://www.kindamuzik.net/achtergrond/john-frusciante/john-frusciante-en-zijn-drang-tot-cre-ren/6746/
Meer John Frusciante op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/john-frusciante
Deel dit artikel: