• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Isobel Campbell & Mark Lanegan | Ballad Of The Broken Seas

Zoete prinses omarmt het gevaar.
CD, V2/V2

Tekst: Hans van Lissum

Publicatiedatum: 14 februari 2006

Er was eens, in een land hier ver vandaan, een prinses met mooi, goudblond haar en azuurblauwe kijkers. Ze heette Isobel. Haar land barstte van de malse groene heuvels, maar het regende er wel altijd. Op een dag staarde ze gedeprimeerd uit het raam. “Wat heb ik aan die groene heuvels als ik er door die rotregen toch niet kan picknicken?”, stampvoette de prinses met schuim op haar lippen. Maar even plotseling als ze woedend werd, zo kalm werd ze het volgende moment. “Ik ga gewoon lekker muziek maken”, zei ze vrolijk, en huppelde de stad in.

En zo geschiedde. Na wat platen met haar vrienden onder de naam Belle & Sebastian en in haar eentje onder de naam Gentle Waves was daar in 2003 dan haar eerste échte, mooie roze soloplaat: het zoete Amorino. Hoe leuk en lief die plaat ook was, hij was ook een beetje suikerspinachtig met al die bossa nova, jazz-light en gefluisterde folk. Maar ze had al een oplossing. “Gevaar! Er moet meer gevaar in!”, zei ze ferm terwijl ze haar vuist balde.

Een duoplaat zou het worden, met een gevaarlijke man. Maar wie? Haastig koos ze het nummer van haar beste vriendin op haar roze draaischijftelefoontje. “Hoi, met Isobel! Zeg, ik zoek een man die gevaarlijk én muzikaal is.” De vriendin hoefde niet lang na te denken. “Mark Lanegan van de Screaming Trees, maar die is wel écht heel gevaarlijk hoor!”, waarschuwde de vriendin. “Perfect!”, zei de prinses, en legde tevreden de hoorn erop.

Maar ’s nachts begonnen de visioenen. De nummers waren klaar, alleen de stem van Mark Lanegan moest er nog op. Die stem klonk echter zo diep en duister dat Isobel niet alleen met hem in een geluidsdichte studio durfde te staan. Hij was vast een bonkige houthakker met een harige rug, die met een tevreden gegrom pasgeboren eekhoorntjes onder zijn stinkende laarzen vermorzelde! Maar, oh zegeningen van de moderne communicatie, Isobel had alweer een oplossing bedacht. E-mail! Zorgeloos neuriede ze mee met het opstartmuziekje van Windows XP.

En zo gingen de muziekbestanden over en weer, net zolang tot de plaat klaar was. Een diepe tevredenheid maakte zich van de prinses meester. Haar honingzoete fluisterstem paste precies bij de whiskykleurige grom van Lanegan. De plaat was bijzonder herfstachtig geworden, vol folk- en countryelementen, en zelfs een geslaagde cover van Hank Williams’ 'Ramblin’ Man'. En in het desolate 'Black Mountain' leek het welhaast of de geest van Nick Drake rondwaarde, met die eenzame cello’s en dat dromerig geplukte gitaarmotiefje. En het klonk niet alsof de enge Lanegan de broze prinses overschaduwde, oh neen! Dit was het geluid van volstrekte harmonie, zwart en wit, yin en yang. Een plaat die nu al bijna als een klassieker klonk. De critici zouden het een prachtplaat noemen, dat wist ze zeker. En net toen ze tevreden op haar roze satijnen lakens neerzeeg, brak het wolkendek als bij toverslag open. En scheen er een schraal herfstzonnetje op de malse, groene heuvels waar het altijd zo had geregend.

http://www.kindamuzik.net/recensie/isobel-campbell-mark-lanegan/ballad-of-the-broken-seas/11879/
Meer Isobel Campbell & Mark Lanegan op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/isobel-campbell-mark-lanegan