http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Ikara Colt | Modern Apprentice

Een gebalde kaakslag uit Londen.
CD, Fantastic Plastic/Konkurrent

Tekst: Hans van der Linden

Publicatiedatum: 28 juni 2004

Op het einde van het vorige millennium beslisten Paul Resende en de zijnen om hun steentje bij te dragen aan de Londense ondergrond. Ze verwierven met hun artrock gaandeweg een plaatsje in de schaduw van illustere invloeden zoals The Fall en Sonic Youth doch dompelden hun geluid onder in een aanzienlijke portie donkere new wave. Zoals het kunstacademici betaamt, deden ze ook gewichtige uitspraken. Bijvoorbeeld dat bands na vijf jaar zouden moeten worden afgemaakt. En dat is vreemd want de tijdspanne die verstreken is na hun oprichting in 1999 nadert met rasse schreden het door hen gestelde ultimatum. En toch verscheen onlangs Modern Apprentice. Principes zijn er blijkbaar om gebroken te worden.

En maar goed ook, want Modern Apprentice mag er best wezen. Ikara Colt deed beroep op Alex Newport die als producer reeds samenwerkte met oa. At The Drive-In, The Mars Volta en Icarus Line, en het resultaat is een injectie van stomende, rammelende artrock die bovenal energiek en aanstekelijk is. Behalve het feit dat bassist John Ball intussen vervangen werd door Tracy Bellaries is er niet zoveel veranderd in het universum van Ikara Colt. Modern Apprentice ligt dan ook in het logische verlengde van debuut Chat and Business.

Ikara Colt schept hoge verwachtingen. Op opener 'Wanna Be That Way' gaan hoekige songstructuren hand in hand met aanstekelijk geschreeuw en zo schiet Modern Apprentice tegen honderdvijftig per uur uit de startblokken. Helaas wordt er nadien wat gas teruggenomen en leidt het viertal de geïnteresseerden doorheen een donker bos van melodie en energie. Meer dan voordien blijkt daar de uptempo geest van Girls Against Boys rond te waren. Ook al zijn de nummers explosief, nimmer leidt dit tot echte verrassingen. Nochtans is er tussen de roffelende troms en krachtige gitaarriffs ook plaats voor variatie. Zo wordt op 'Modern Feeling' en in mindere mate op 'Motorway' en 'Day Draws Thin' de new wave-achtergrond afgetast en zorgen de hoekige nummers vaak voor onverwachte wendingen. Maar toch kan je je niet van de indruk ontdoen dat Ikara Colt het soms toch eerder van hun sound moet hebben dan van de nummers op zich.