• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Ikara Colt: Cheese & Biscuits

De band bestaat uit kunstacademiestudenten, Engelse kunstacademiestudenten nog wel. De zanger heeft gezegd dat bands – net als racepaarden – na 5 jaar zouden moeten worden afgeschoten. En het nummer ‘Sink Venice’ zou gebaseerd zijn op een futuristisch manifest. Ikara Colt moet dus haast wel een band die muziek ideologisch benadert.

Tekst: Martÿn ter Haar

Beeld: Ringel Goslinga

Publicatiedatum: 16 maart 2003

Niet dus. Ze wilden gewoon in een bandje spelen. En dat van dat futuristische manifest, dat klopt niet. Kwestie van miscommunicatie. De band in de kleedkamer van de Melkweg blijkt een van alle kapsones gespeende “doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg” vriendenclub te zijn. Bassist Jon Ball houdt zich afzijdig, maar zanger Paul Resende, gitariste Claire Ingram en drummer Dom Young geven allemaal antwoord, regelmatig door elkaar heen pratend. Eigenlijk precies wat je verwacht van de band die het charmant rommelige Chat And Business heeft afgeleverd.

De enige kunstacademie-invloed die Ikara Colt wil toegeven zit in het artwork van de plaat. Dat staat vol met lege witte vierkanten met bijschriften als “long shot, high-rise” en “close up, cigarette pack”. Op een bijgeleverd stickervel zitten stickers met de foto’s die bij de beschrijving passen, zodat er gezellig geknutseld kan worden tijdens het luisteren van Chat And Business. Alleen kom je er dan al snel achter dat er veel minder stickers zijn dan vakjes. De reden daarvoor blijkt nogal prozaïsch. Claire: “Het was een goed idee, maar erg duur.”

Dat het futuristisch manifest misverstand heeft kunnen ontstaan is niet zo vreemd, want Pauls teksten zijn moeilijk te verstaan. Ook voor de rest van de band. Dom tegen Paul: “Toen we begonnen had ik geen idee wat je zong.” Paul: “Er is niks mis met een beetje mysterie.” Claire: “Paul doet altijd heel geheimzinnig over zijn teksten.” Paul: “Dat is zodat mensen zelf kunnen verzinnen waar ze over gaan. We zijn niet het soort band dat zijn mening opdringt.” Maar met titels als ‘Chat and Business’ en ‘Bishop’s Son’ lijkt het er toch sterk op dat Resende iets te melden heeft. Waarom is het dan zo vervelend als mensen het duidelijk kunnen verstaan? “We hebben vragen, maar geen antwoorden. Die laten we over aan het individu.” Claire: “Zo komen we ook aan de albumtitel. Iemand verstond een tekst fout als “Chat And Business” en wij dachten: “Nee, dat is het niet, maar het is wel een goede titel.”” Het nummer ‘After This’ waarin wel degelijk de frase “chat and business” voorkomt werd daarna pas geschreven. Alhoewel sommige mensen daar weer “cheese and biscuits” verstonden.

Muzikaal gezien is het allemaal een stuk duidelijker: Ikara Colt maakt lekker rammelende punkrock, waarbij de pakkende hooks nooit vergeten worden. Een naam die veel valt als het geluid van Ikara Colt omschreven wordt is Sonic Youth. Het noemen van die naam leidt tot de enige bijdrage van Jon aan het interview: “Ik klink niet als Sonic Youth.” Het rest van het antwoord is nogal obligaat en wordt daarom door Claire terecht afgesloten met “Maar dat is wat elke band zegt”: ja, we luisteren wel veel naar Sonic Youth, maar ook naar veel andere bands en we proberen niemand na te doen.

Wat naast Jons basspel dan ook helemaal niet Sonic Youth lijkt is het regelmatig opduikende goedkope keyboardgeluid. De band is hier zelf erg over te spreken; het laten vallen van het woord ‘keyboard’ leidt zelfs tot een soort vreugdeaanval bij Dom. “Casio! Een goedkope Casio. Die houdt het beste de maat.” Paul: “Maar hij houdt helemaal niet van touren.” Claire: “Thuis werkt hij altijd prima, maar wanneer je het meeneemt naar het buitenland krijgt hij kuren. Hij is humeurig.” Dom: “Hij was behoorlijke goedkoop. De kist was duurder dan de Casio!” Paul: “Drie keer zo duur! Je zou denken dat hij blij zou zijn met zijn kist. Hij past perfect.”

http://www.kindamuzik.net/interview/ikara-colt/ikara-colt-cheese-biscuits/2683/
Meer Ikara Colt op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/ikara-colt