http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

I Am Kloot | Gods and Monsters

Het lijkt soms wel alsof John Bramwell van de drank af is.
CD, Echo/PIAS

Tekst: Ernst-Jan Hamel

Publicatiedatum: 09 april 2005

Het Britse I Am Kloot is in de laatste jaren uitgegroeid tot een graag geziene liveband in de Lage Landen. Voorman John Bramwell is een zeldzaam aimabele podiumfiguur die grappig, cynisch en vertederend tegelijk is. De ultieme Britse ‘working-class hero’, die zweert bij zijn glas bier en sigaret.

Het plaatwerk mag er ook wezen. Debuut Natural History (2001) had zo z’n mindere momenten, maar het gelijknamige I Am Kloot uit 2003 was ronduit fantastisch. De wat rauwere nummers werden mooi afgewisseld met betoverende, akoestische miniatuurtjes waar je een brok van in de keel kreeg. John Bramwell was op die plaat de perfecte symbiose tussen een notoire kroegganger en een romantische ziel. Een straatschoffie met een groot hart.

Op Gods and Monsters is de magie, de betovering, grotendeels verdwenen. Het is veertig minuten lang luisteren naar een plaat die het gewoonweg niet heeft. De opnames klinken weinig sfeervol, de hihats en gitaren zijn schel en lelijk en sommige instrumenten zijn in de mix slecht te horen. Het lijkt wel alsof Gods and Monsters uit mijn wekkerradio komt.

Het songmateriaal is matig. De passie en intensiteit van de vorige plaat ontbreken. Op de eerste vier nummers lijkt het haast alsof John Bramwell van de drank af is. De single ‘Over My Shoulder’ is enorm vlak, saai en inspiratieloos. Bij track vijf (‘The Stars Look Familiar’) horen we voor het eerst een redelijk goed liedje.

Gelukkig kent Gods and Monsters nóg enkele mooie nummers, maar vreemd genoeg staan die allemaal op het tweede deel van de plaat. Bij het akoestische ‘Astray’ is het kippenvel krijgen en ‘Hong Kong Lullaby’ is een mooi instrumentaal intermezzo dat qua dromerigheid niet zou misstaan op de soundtrack van Lost in Translation. Verder is ‘Sand and Glue’ lekker ruwe bolster, blanke pit en eindigt de plaat met het opbeurend klinkende ‘I Believe’ toch nog hoopvol.

I Am Kloot is het gelukkig niet verleerd. Maar voortaan liever een wat sfeervollere productie en wat strenger nummers selecteren, want Gods and Monsters is een erg wisselvallige plaat geworden.