Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het moment waarop de dag afwezig wordt. Het moment waarop de dingen hun vaste vorm verliezen, het oog niet meer kan scherpstellen, de muren opgaan in rook en de maan, vol en rond, (jawel) gonst als een klok. De muzikale vriend bij deze gelegenheid is inderdaad The Moon Rang Like a Bell, een heel volwassen tweede plaat van Hundred Waters.
De heren en dames van Hundred Waters hebben goed geluisterd naar het inmiddels eigenaardig jong gedateerde geluid van Björks Vespertine. En dat was nog maar in 2001, jongelui. Terwijl de vraag zich onmiddellijk opdringt in welke magische nevelgrot mevrouw zich tegenwoordig ophoudt laat het slaperige kwintet op overtuigende wijze horen dat er nog genoeg leven in de erfenis van 2001 zit.
Waar Efterklang, Múm en Fourtet één voor één onder de folktronicadeken langzaam aan het verdwijnen zijn, slaagt Hundred Waters er glansrijk in om dwars door de stoffige sluier een heel vitaal, gewichtsloos en herkenbaar geheel bij elkaar te dromen. Volgens de wetten van de halfslaap.
Als een boek waarvan de regels langzaam oplossen in de lucht maar net niet helemaal, zo laveert The Moon Rang Like a Bell heel eigenaardig tussen vorm en sfeer, structuur en schaduw. Om uiteindelijk, in het sluitende, uitdijende 'No Sound' zichzelf geheel weg te graven in de stilte. De slaap is dan volledig.
http://www.kindamuzik.net/recensie/hundred-waters/the-moon-rang-like-a-bell/25234/
Meer Hundred Waters op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/hundred-waters
Deel dit artikel: