http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Hot Chip | One Life Stand

Meer zoetigheid, minder dansen.
CD, EMI/EMI

Tekst: Timo Koren

Publicatiedatum: 11 februari 2010

Hot Chip stond er altijd al om bekend vrij wisselvallige albums af te leveren, waarin waanzinnig vette, dansbare popliedjes werden afgewisseld door iets te veel zoetsappigheid. Tijdens optredens maakten ze dit vervolgens vaak goed door vooral op dat eerste te mikken en bovendien de nummers te onderwerpen aan wat herinterpretatie.

De vorige langspeler, het in 2008 verschenen Made in the Dark, was hun beste tot nu toe, simpelweg omdat het aandeel mindere nummers afnam. Er was een Hot Chip te horen die spannender en venijniger klonk, maar aan weemoedigheid weinig inboette. Op haar nieuwste plaat One Life Stand, gaat de groep echter overwegend voor zoete popliedjes.

Zanger Alexis Taylor is een hopeloze romanticus, zo blijkt ook uit zijn teksten. Op elk meisje dat hij ziet staan wordt hij heimelijk verliefd, vaak al in de wetenschap dat het nooit iets zal worden. Ook op het nieuwste album verlangt hij weer naar een utopisch liefdesideaal, bijvoorbeeld in de titeltrack, waarin hij een meisje vraagt zijn one life stand te zijn. Opvallend is echter dat deze thematiek ook de sfeer van het album meer en meer lijkt te bepalen. Het aantal rustige popliedjes is toegenomen, het aantal dansvloerkrakers afgenomen. En dat is jammer, juist omdat het tweede datgene is waar Hot Chip in uitblinkt.

Het resultaat is dan vrij eenvoudig: One Life Stand is het meest wisselvallige dat de band tot nu toe heeft geproduceerd. Heerlijke nummers als opener 'Thieves in the Night' en 'We Have Love', waarin Hot Chip als vanouds dansbaar klinkt, worden afgewisseld door compleet lullige niemendalletjes als 'Slush' en 'Alley Cats'. Hoewel de ingrediënten hetzelfde zijn gebleven ligt de verhouding tussen de verschillende kanten van de groep compleet verkeerd. Enerzijds is diens eigenzinnigheid te waarderen, anderzijds is het gewoon veel minder goed uitgevoerd dan voorheen. Het is te hopen dat Hot Chip zich bij de volgende plaat herpakt, want ze kunnen het nog wel, getuige de schaarse prijsnummers op dit album.