Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Altijd lastig, zo'n tweede album. Zeker als je debuut uitkwam toen de golven van minimal techno nog huizenhoog tegen de clubmuren aansloegen en iedereen zich lachend nat liet spatten door de minuscule regen uit Duitsland.
Inmiddels groeien er andere organismen op de dansvloer, al heeft Gui Boratto's Chromophobia (2006) de tand des tijds aardig doorstaan. Vergeleken met dat debuut is Take My Breath Away bepaald geen radicale stijlbreuk voor de Braziliaanse technoproducer. Nog altijd combineert hij staalblauwe beats met barokke melodieën en baslijnen die als droogijs over de grond glijden.
Soms zijn Boratto's toetsenpartijen op het randje van kitsch. 'Opus 17' is een nummer waar zelfs dj's als Tiësto en Armin van Buren prima mee uit de voeten kunnen. Een paar minuten later laat de Duitser z'n synths weer lekker brullen en is de geur van kaas snel van de dansvloer verdwenen.
Twee jaar terug groeide 'Beautiful Life' dankzij de zang van Boratto's vrouw Luciana Villanova uit tot een waar club anthem. Hetzelfde zou kunnen gebeuren met 'No Turning Back', waarop haar stem opnieuw te horen. is.
Toch pakt Take My Breath Away uiteindelijk nogal wisselvallig uit en heeft het album zeker niet de impact van Chromophobia. Daar stonden nummers op die de adem deden stokken. Dat is er dit keer niet bij.
http://www.kindamuzik.net/recensie/gui-boratto/take-my-breath-away/18444/
Meer Gui Boratto op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/gui-boratto
Deel dit artikel: