http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Gui Boratto voelt zich thuis in de Kompakt familie
Gui Boratto is onder de indruk van 11, de club bovenin het Amsterdamse Post CS gebouw waar hij vanavond zal spelen. Het uitzicht over de stad, het decor van de zaal, de kleurrijke liften. Hij was al eens eerder in Amsterdam, in de kleine zaal van Paradiso tijdens 5 Days Off in 2006. Toen was hij een van de stille beloften bij het Kompaktlabel, nu is hij met zijn kersverse album Chromophobia de meest bejubelde man van het moment.
Tekst: Atze de Vrieze
Beeld: Atze de Vrieze
Publicatiedatum: 22 maart 2007
Hij mag dan ver van huis zijn, eenzaam is Gui Boratto niet. Niet alleen speelt de kleine Braziliaan vanavond met collega en vriend Superpitcher op een Kompakt labelnight, zijn vrouw Luciana Villanova is met hem meegekomen uit São Paulo. Dat doet ze regelmatig, vertelt Boratto.
Deze week reist ze mee op zijn Europese tour. Luciana, moeder van zijn tweejarige zoontje, wijkt geen moment van zijn zijde. Ze zorgt voor drankjes tijdens zijn set en klapt en joelt het hardst bij de hoogtepunten. Ze is bescheiden op de achtergrond, maar wel duidelijk aanwezig. Zelfs als Boratto vlak voor zijn optreden in de directiekamer van 11 uitgebreid tekst en uitleg geeft over zijn werk, is Luciana van de partij.
Lunchen bij de Kompaktfamilie
Gui Boratto (1974) verdient al jaren zijn brood als producer, al heeft hij ook een diploma als architect. Vanaf 1994 werkt hij tien jaar in studio’s met onder meer Pato Banton, Manu Chao, Garth Brooks en Gal Costa, maar vanaf 2005 probeert hij zijn technoproducties aan de man te brengen. Zodra hij zijn hengel uitgooit in Keulen heeft hij beet.
“Ik luisterde naar de Total 5-compilatie en ik hoorde veel overeenkomsten tussen mijn eigen muziek en de Kompaktsound. Ik heb toen een cd opgestuurd met twee tracks, ‘Arquipélago’ en ‘Simetria’. Michael Mayer reageerde direct heel enthousiast. Hij vond de tracks geweldig en wilde ze uitbrengen.”
‘Arquipélago’ wordt een hit op sublabel K2 en één van de hoogtepunten op de meest recente labelcompilatie, het zwaar bezette Total 7. Boratto brengt ook platen uit bij andere labels, maar bij Kompakt voelt hij zich thuis: “Als ik in de buurt ben, breng ik altijd een paar dagen extra door in Keulen. Dan hang ik rond in de winkel en op kantoor. Het is een in- en uitlopen van bekenden daar. Bij het kantoor is ook een geweldige industriële keuken, waar voor iedereen eten klaargemaakt wordt. Het is echt een soort familie.”
Een album met een verhaal
De genegenheid is kennelijk wederzijds, want Wolfgang Voigt en Michael Mayer vragen Boratto een compleet album te maken: “Ze wilden geen ‘Best of Gui Boratto’, maar een echt album met nieuwe tracks. Dat is Chromophobia geworden. Veel tracks op de plaat zijn ook niet echt geschikt voor de dansvloer. Wolfgang en Michael hebben een belangrijke rol gespeeld bij de keuzes voor het album.”
Chromophobia klinkt inderdaad echt als een album: met ‘Scene 1’ heeft de plaat een epische ouverture met de allure van een compleet strijkorkest. De jaren studio-ervaring zijn duidelijk te horen in de arrangementen. Langs dansvloerhits ‘Gate 7’ en ‘Shebang’ voert het album langs stijlvolle minimal met scherpe synths en warme melodieën naar een heus slotakkoord. Het album krijgt een definitief einde met ‘The Verdict’. “Naar de roman van Kafka”, vertelt Boratto. “Het album is als een boek, met een begin en een einde. Het is echt een verhaal.”
Chromophobia (kleurangst) is een ironische titel voor een van de meest kleurrijke elektronische albums van de laatste jaren, dat de potentie heeft een breder publiek aan te spreken dan de trouwe Kompaktaanhang.
Beautiful Life
Vlak voor het einde wordt de luisteraar opgewekt door ‘Beautiful Life’, de enige vocale track op de plaat. De oeroptimistische track wordt door liefhebbers in de armen gesloten. De hoofdrol is wederom voor Luciana, die de vocalen voor haar rekening heeft genomen. “En dat terwijl ik niet echt kan zingen”, zegt ze zelf. Ze zingt ook op ‘Like You’, ook al zo’n lieve track, die verscheen op sublabel Kompakt Pop.
“‘Beautiful Life’ is een naïeve poptrack met een eighties gevoel,” zegt Boratto. “De muziek is eigenlijk heel simpel en de tekst ook. Ik probeer er heel eerlijk in te zijn. Sommige mensen denken heel conceptueel en koud, maar bij deze track vergeten ze vaak de concepten. Het is cheezy maar eerlijk. Ik sluit er graag mijn sets mee af.”
Dat doet hij ook vanavond in 11. Breed gebarend legt Luciana na de set aan haar man uit hoe enthousiast de zaal reageerde. Vooral aan het einde, bij hits ‘Gate 7’ en ‘Arquipélago’ en de langgerekte afsluiter. Boratto zelf heeft het nauwelijks gezien. Een uur lang heeft hij geconcentreerd over zijn apparatuur gebogen gestaan. “Ik kijk nooit het publiek in”, zegt hij, “Daar ben ik te verlegen voor.”
http://www.kindamuzik.net/interview/gui-boratto/gui-boratto-voelt-zich-thuis-in-de-kompakt-familie/15092/
Meer Gui Boratto op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/gui-boratto
Deel dit artikel: