• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Gui Boratto | Chromophobia

Atypische Kompaktman maakt meer dan alleen typische Kompaktmuziek.
CD, Kompakt/N.E.W.S.

Tekst: Inge Janse

Publicatiedatum: 02 maart 2007

Het eerste dat opvalt aan Gui Boratto is zijn uiterlijk. Kompaktmensen zijn in de regel beangstigend bleke Oost-Duitsers met ingevallen wangen en ogen die zich achter een ferme laag permanente wallen verschuilen. Boratto is anders. Het betreft namelijk een weldoorvoede Braziliaan.

Daarnaast is de Zuid-Amerikaan geen doorsnee technoproducer die sinds jaar en dag gestaag aan zijn carrière werkt. Verre van. Gui Boratto heeft sinds begin jaren negentig voor legio popartiesten productiewerk gedaan, en besloot pas in 2005 eigen muziek op de wereld te zetten. Nu, twaalf singles later, vindt hij het tijd voor zijn debuutalbum Chromophobia.

Wat betreft zijn muziek is de rijzende technoheld niettemin zo herkenbaar als het maar kan zijn. Op de langspeler biedt de inwoner van São Paulo namelijk zeventig minuten lang een eigen interpretatie van de typische Kompaktsound. Transparant geluid, op één hoofdmelodie gebaseerde nummers, verslavend-repeterende muziekstructuren, veel oog voor detail, en weinig drang tot radicaal experimenteren.

Gelukkig is Chromophobia meer dan alleen een nieuwe Kompaktverzamelaar. Opener ‘Scene 1’ maakt direct duidelijk dat Gui Boratto ook zonder beats en met veel atmosferische strijkers uit de voeten wil en kan. Wat daarna volgt is een tweeledig aanbod. Eerst biedt de cd een gevarieerde collectie dansbare minimal- en technoplaten die zonder veel aandacht te vragen veel moois bieden.

Al luisterend waan je jezelf het ene moment op een illegaal feest in een Berlijnse bunker, het andere moment in de Londense Fabric tijdens een apotheose, of al dansend tijdens zonsopgang op het strand van Ibiza. Waar je ook komt, aangenaam is het zeker. De onderlinge afwisseling zorgt daarbij voor het ongemerkt verstrijken van de tijd.

Acht nummers later zorgt intermezzo ‘Mala' Strana’ voor een tijdelijk keerpunt, waarna de brede achtergrond van de Braziliaan duidelijker naar voren komt via pop-, ambient- en new wave-invloeden.

Toch wordt er in stijl afgesloten met venijnige minimal, waarna ‘The Verdict’ op dromerige wijze het licht langzaam uitdraait. Dat afscheid nemen valt zwaar, maar gelukkig staat Chromophobia menig luisterherhaling op én naast de dansvloer toe.

http://www.kindamuzik.net/recensie/gui-boratto/chromophobia
Meer Gui Boratto op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/gui-boratto