• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Green Day | American Idiot

Zo klinkt een volwassen Green Day dus.
CD, Warner

Tekst: Norbert Pek

Publicatiedatum: 20 september 2004

De doorsnee single van Green Day, ‘American Idiot’, blijkt allesbehalve een voorbode van wat het volledige album met dezelfde titel te bieden heeft. Na deze albumopener geeft Green Day meteen een negen minuut durende punkrockopera weg met de titel 'Jesus of Suburbia’ waarbij elk afzonderlijk deel een eigen subtitel heeft. De ‘Bohemian Rhapsody’ van de voormalige kinderpunks als het ware. En het bijzondere is: het nummer is voor je gevoel in geen tijd voorbij, zo makkelijk luistert het weg, met als hoogtepunt het met piano begeleide ‘City of the Damned’-gedeelte. Green Day omzeilt de commerciële zelfmoordval – zeg nou zelf, zulke lange nummers voor een punkpopband – en knalt er aan het eind van het album een net zo lange, maar iets mindere track achteraan.

Het lijkt niet zozeer een kwestie van lef wat Green Day op American Idiot uithaalt, maar eerder een geval van gehoor geven aan innerlijke ontwikkeling. Welke eer valt er binnen het genre immers nog te behalen? Waren ‘Good Riddance (Time of Your Life)’ van Nimrod en ‘Macy’s Day Parade’ van Warning nog de enige voorzichtige ballads van het desbetreffende album, op American Idiot wordt meer gevoeligheid dan ooit getoond getuige het van muziek en tekst softe ‘Boulevard of Broken Dreams’, het met belletjes opgesierde en ijzersterke ‘Wake Me Up When September Comes’ en ‘Give Me Novocaine’ waar je de strijkers er zelf bij mag denken. Het rustige werk wil wel nog wel eens opgesierd worden met een flinke gitaaruithaal.

Zo klinkt een volwassen Green Day dus. Op voorganger Warning was al te horen dat de band gas terug durfde te nemen, wat langzaam heeft geleid tot dit album vol verrassing en originaliteit. Ook tekstueel heeft Billy Joe gepoogd te groeien, maar dat is hem wat minder afgegaan. De kritiek op de maatschappij en Amerika specifiek is verre van opvallend, al blijft knulligheid als “I want to be the minority / I don’t need your authority” ons gelukkig bespaard.

Pas op. Het beeld van de punkrockende jochies die met Dookie in 1994 een heuse punkgolf veroorzaakten, is niet geheel verdwenen. ‘St Jimmi’ is Green Day oude stijl, door ‘She’s a Rebel’ wordt in twee minuten heengejaagd en die versnelling wordt voortgezet in ‘Letterbomb’, dat uitmondt in een geweldige climax. Maar die nummers lijken slechts schimmen van het trio anno 1994, dat nu in staat is gebleken het meest verrassende punkpopalbum (als die muzikale term nog van toepassing is) in tijden te maken. Tien jaar geleden klaagden de knulletjes nog over verveling door het voortdurende gesjor aan eigen geslachtsdeel en nu maken ze het grens- en genreverleggende American Idiot. Viva de evolutie!

http://www.kindamuzik.net/recensie/green-day/american-idiot/7265/
Meer Green Day op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/green-day