Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Zo te kunnen zingen als Grant-Lee Phillips. Hoog en helder als een nachtegaal, maar altijd net met het juiste zweempje mystificerende heesheid. Een stem om ballades te zingen over onmogelijke liefdes, onvermijdelijk eindigend in tragisch wegkwijnen en eeuwig rondspoken. Een stem om platen mee te maken met titels als Virginia Creeper. Met de hoesfoto uiteraard in sepiatonen.
De muziek lijkt een beetje achter te blijven bij de belofte van de titel en foto. Phillips zingt wel de sterren van de hemel, maar de begeleiding van vooral akoestische gitaar, viool en contrabas klinkt op het eerste gehoor behoorlijk voorspelbaar en vlak. Niet de impliciet beloofde southern gothic of Appalachiaanse godsdienstwaanzin, maar brave singer-songwriterskoffiehuismuziek.
Maar dan, na heel wat draaibeurten, manifesteert het besluipersgedeelte van de albumtitel zich langzaam. De donkere draden zijn op uiterst subtiele wijze ingeweven. Wat mij betreft had het regelmatig allemaal wel iets dikker aangezet mogen worden. Wat niet weg neemt dat songs als 'Mona Lisa', 'Always Friends' en Gram Parsons klassieker 'Hickory Wind', als ze dan eenmaal onder je huid gekropen zijn daar niet snel meer weg gaan.
http://www.kindamuzik.net/recensie/grant-lee-phillips/virginia-creeper/5472/
Meer Grant-Lee Phillips op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/grant-lee-phillips
Deel dit artikel: