• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Grant-Lee Phillips | Strangelet

Een vreemde mengeling, typisch Phillips.
CD, Cooking Vinyl/Bertus

Tekst: Emil Peeters

Publicatiedatum: 25 april 2007

Neem zomaar wat platenhoezen van Grant-Lee Phillips. Op Fuzzy, van zijn vroegere band Grant Lee Buffalo, heeft hij zijn ogen dicht. Op zijn soloplaat Virginia Creeper kijkt hij niet in de camera. Op Nineteeneighties doet hij dat wel, maar heeft hij een ondoordringbare zonnebril op.

Het kenmerkt de muziek van de man. De belangrijkste troef van Grant-Lee Phillips is immers die mistige stem. Hij stoot eerst een flinke hoeveelheid lucht uit voordat hij begint aan het vormen van de woorden. Dat is niet veranderd.

Na het tussendoortje Nineteeneighties is Grant-Lee Phillips binnen het jaar terug met een nieuw album met eigen composities, Strangelet. Anders dan Virginia Creeper, die sluipmoordenaar van een prachtplaat uit 2004, heeft Phillips voor Strangelet gekozen voor een volle productie en meer rock. Daarmee is hij weer aanbeland bij zijn oude band Grant Lee Buffalo, zou je kunnen zeggen.

Alleen is Phillips er de man niet naar om dingen over te doen, of om goedkoop in te cashen op vroegere successen, iets wat je in dit jaar van reformatie al genoeg ziet. Het is ook de vraag of er veel belangstelling zou zijn voor een reünie van Grant Lee Buffalo, maar dat terzijde. Belangrijker is dat Phillips zo in relatieve stilte als singer-songwriter werkt aan een oeuvre waar menig americanist een puntje aan kan zuigen.

Voordat Phillips op Strangelet echter het terrein van de americana betreedt, gooit hij er eerst twee pakkende openers tegenaan. Zing maar mee: “Run, run away-yey!” Met het derde nummer, ‘Fountain of Youth’, blijkt zijn ware innerlijke leeftijd. De ukelele doet zijn intrede, een paar nummers later gevolgd door strijkers, die de hele plaat lang minstens zo belangrijk zijn als de fuzzy gitaren.

Kant twee opent met ‘Raise the Spirit’, waarin zich de invloed van John Lennon doet gelden, nog zo’n dromer. Na even wat gas teruggenomen te hebben, is ‘Johnny Guitar’ weer vette glamrock, al zit het latexbroekje Phillips een beetje strak.

Misschien schuilt in deze ongrijpbare mix van stijlen een mogelijke titelverklaring. Het etaleert het rijke muzikale erfgoed waaruit Phillips put, maar waarin hij tevens toch zo typisch Grant-Lee Phillips blijft.

http://www.kindamuzik.net/recensie/grant-lee-phillips/strangelet/15306/
Meer Grant-Lee Phillips op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/grant-lee-phillips