Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Net als tijds- en vakgenoot Matthew Sweet is Grant-Lee Philips op de covertoer. Waar Sweet samen met Susanna Hoffs zijn favoriete liedjes uit de jaren ’60 opdook, kijkt Philips terug op de tijd waarin hij muzikaal gevormd werd: de twee termijnen van president Reagan.
De jaren ’80 vormde het begin van de collegerock. Alternatieve gitaarmuziek zoals die in Amerika gemaakt werd door R.E.M. en in Engeland een variant kreeg met The Smiths. Beide bands zijn present in de vorm van ‘So.Central Rain (I’m Sorry)’ en ‘Last Night I Dreamt that Somebody Loved Me’. Klassieke nummers die niemand met maar een beetje muzikaal gevoel kan verpesten, of verbeteren. Dit gaat ook op voor de overige negen nummers (o.a. ‘Boys Don’t Cry’ en ‘Under the Milky Way’). Philips brengt ze terug tot de basis met de akoestische gitaar, stemmige pianoklanken en een melancholische stem.
Zoals de Amerikaan altijd al heeft geklonken eigenlijk en de fans zullen dat wel waarderen – ook al duurt dat met coveralbums doorgaans maar twee luisterbeurten. Verrassen doet Nineteeneighties echter nergens. Jammer, want Nouvelle Vague bewijst dat deze muzikale periode wel op een leuke en opvallende manier kan worden aangedaan.
http://www.kindamuzik.net/recensie/grant-lee-phillips/nineteeneighties/13395/
Meer Grant-Lee Phillips op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/grant-lee-phillips
Deel dit artikel: