Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Als je een band Fuck noemt bekt dat heel lekker. Neem daarbij een schmutzig albumtiteltje - waarbij uw recensent in ieder geval niet aan bongo's moet denken - en je hebt helemaal een hit. Dat is twee keer raak, moeten de heren van Fuck gedacht hebben. Wel een beetje flauwe opmerkingen, want Fuck is alom gerespecteerd in de indierockscene. Het lijkt alleen alsof de band vastgeroest zit in die scene, en dat moet maar eens afgelopen zijn.
Those Are Not My Bongos is al een tijdje uit maar dient nog even onder de aandacht gebracht te worden, en tegelijkertijd eigenlijk ook weer niet. Na twee goed ontvangen albums op Matador is Fuck weggebonjourd bij dit bekende Amerikaanse label. Joost mag weten waarom. Hoe dan ook zijn de heren via een omweg in Italië aanbeland om in schijnbaar schitterende contreien Those Are Not My Bongos op te nemen. So far, so good.
Those Are Not My Bongos bestaat uit een boel verschillende stemmingen die in verschillende stijlen tot uiting worden gebracht. Soms lijk je de Italiaanse nazomerzon te kunnen voelen ('Her Plastic Acupuncture Foot'), soms lijkt het feest en swing je op speelse rock de pan uit ('Hideout'), soms voel je je kinderlijk onbezonnen ('Hulk Baby'), soms ben je lekker gek en jazzy ('Jazz Idiodyssey') en omdat het ook in Italië niet altijd leuk kan zijn, is er ook plaats voor triestigheid ('A Conversation'). Heerlijk divers allemaal maar alles is constant doordrenkt met dat verrekte indie-idioom. Op meer dan één moment bekruipt je het gevoel dat er meer gemaakt had kunnen worden van zoveel ideeën.
Met wat meer regie, overzicht, zelfkritiek en een producer die niet uit de indierockscene komt, kan Fuck boven zichzelf uitstijgen. Those Are Not My Bongos doet je vooral verlangen naar het album waarop ze dat nu wel eens doen.
http://www.kindamuzik.net/recensie/fuck/those-are-not-my-bongos/5379/
Meer Fuck op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/fuck
Deel dit artikel: