http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Fu Manchu | We Must Obey

Never change a winning team.
CD, Century Media/Century Media

Tekst: Xander van Aart

Publicatiedatum: 06 maart 2007

'Never change a winning team', zeggen de Amerikanen altijd zo mooi. Voor de achteloze rockfan lijkt het inderdaad alsof Fu Manchu al bijna twintig jaar (!) dezelfde plaat maakt, maar niets is minder waar. Door de jaren heen verdwenen het wat stoffige garagegeluid en de psychedelica (lees: gitarist Eddie Glass, nu Nebula) om plaats te maken voor punkrockinvloeden, grote producties en refreintjes waar The Offspring of Peter Pan Speedrock van zouden likkebaarden.

Op We Must Obey flikken Scott Hill en zijn mannen het schier onmogelijke. Namelijk het Fu Manchu ten tijde van stonerrockklassieker In Search Of… (1996) te doen vergeten. En die mag Hill tussen zijn zes snaren steken, want dit tiende album straalt zoveel zelfvertrouwen en kracht uit dat je er haast bang van wordt.

Al bij de eerste gitaarriff hoor je dat Scott Hill hier aan het werk is en dat hij flink gaat huishouden. Om de achteloze luisteraar gewend aan hitplaat King of the Road - de zwakste van allemaal - in elf nummers alle hoeken van de kamer te laten zien met zijn versie van Californische fuzzrock, waarbij het gaspedaal steevast stevig wordt ingedrukt.

De groove is wat vlotter dan vroeger, zelfs zonder meesterdrummer Brant Bjork, en de gitaarriffs zijn werkelijk murensplijtend. Ook de hardcore- en punkinvloeden uit Hills jeugd (‘80-‘85) zijn verder uitgediept, zonder dat zij de hook van de nummers in de weg zitten. Dat de bandleider en 'songsmid' wederom een poging tot zingen onderneemt maakt de pret alleen nog maar groter, want juist Hill is verantwoordelijk voor het genoemde zelfvertrouwen en die kracht.

Bovenal is We Must Obey qua feeling een typisch Californische plaat. Fu Manchu zweeft ergens tussen de glitter and the gutter van LA, maar staat rotsvast met beide benen op het asfalt. Daar waar ze horen. Zesendertig zinderende minuten lang volle kracht vooruit.