• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

• dossiers
• festivals
• columns

ernaast

Fu Manchu: Een Allesomverkegelende Groove

KindaMuzik's vaste stonerrock scribent Xander van Aart liet zich bij het beluisteren van Fu Manchu's nieuwste release Go For It… LIVE! inspireren door het verleden van de stonerrock. Eenmaal terug op aarde, bleken zijn notities meer weg te hebben van een persoonlijk verslag dan van een CD recensie.

Tekst: Xander van Aart

Publicatiedatum: 24 juni 2003

"California. Een obscure autorace houdt iedereen in de ban. Opgevoerde bolides scheuren over aftandse wegen, het asfalt ruikt naar verbrand rubber. Voluptueuze stoeipoezen lonken naar de gunsten van de coureurs. Vechtpartijen zijn schering en inslag. Evenals het overmatig gebruik van alcohol en LSD. Een slechte B-film uit de jaren zeventig is er niets bij. Verantwoordelijk voor deze zinsbegoocheling is Fu Manchu. De allesomverkegelende groove van dit viertal versterkt de spanning en sensatie en komt regelrecht uit de olieafwerkput, want nummers als ‘Asphalt Rising’, ‘Cyclone Launch’ en ‘Neptune’s Convoy’ klinken ongelofelijk smerig."

Mijn goede vriend en gerespecteerd journalist Walter Hoeijmakers schreef dat in 1996. Hij was de eerste journalist ter wereld die melding maakte van de stoner-revolutie. Geruggesteund werd hij door een aantal bevlogen muzikanten die hun voorliefde voor de stonerrock niet onder stoelen of banken staken. Mensen als Kyuss-gitarist Josh Homme en Cathedral-zanger Lee Dorian, die er zijn eigen Rise Above Records op nahield. Binnen de kortste keren was stonerrock als genre een feit, helemaal toen Hoeijmakers achtereenvolgens de verzamel-CD's Burn One Up (1997) en Stoned Revolution (1998) samenstelde, met daarop zinsbegoochelende trips van smaakmakers als QotSA, Karma To Burn, Electric Wizard en Acrimony.

Als jong werkende in een toen nog bloeiende economie kocht ik alles waar Hoeijmakers over schreef. Ik was erbij toen hij even later begon met zijn eigen roadburn.com: een online magazine waarin bandleden zelf hun eigen verhalen schreven. Walter leerde me om niet alleen over de muziek te schrijven, maar vooral over de verhalen en personen erachter. En om mijn stukken altijd in historisch perspectief te plaatsen, zodat ze jaren later nog steeds relevant zouden zijn om te lezen. "Stonerrock gaat altijd over vrijheid", schreef hij. "Die heerlijke groove die maar nooit lijkt te stoppen. Die groove die, meestal met behulp van marihuana en LSD, tot aan de horizon reikt. En dan nog wat verder…"

Hij schreef over de snelle bolides waarin Fu Manchu zanger Scott Hill over het strand van de Californische kust crosste met zijn nieuwe plaat op het maximale volume om te zien of de 'vibe' wel goed zat; het gevoel van oneindigheid. En over de vele foute films die de bandleden tot zich namen; kleurige rolprenten als Tilt, met een doldwaze Brooke Shields, het enerverende Deathrace 2000 van cultregiseur Roger Corman of het meesterwerk Deliverance met een stuiterende Burt Reynolds. Om over cineasten als de koning van de soft porno Russ Meyer en obscure titels als The Black Gestapo en Dazed and Confused nog maar te zwijgen…

Met bovenstaand stuk over Fu Manchu sloeg Hoeijmakers destijds de spijker op z'n kop. Fu Manchu-voorman Scott Hill is nu - acht jaar later - immers nog steeds op zoek naar het gevoel van oneindigheid en vrijheid. Of hij het uiteindelijk gaat vinden doet niet terzake. Want in de optiek van de stonerrock is de zoektocht belangrijker dan het uiteindelijke reisdoel.

Hill is een van de legendarische kopstukken in de wereldwijde stonerscene. En net nu de stoner op haar retour is presenteert de getalenteerde dertiger het eerste live album van zijn band Fu Manchu: Go For It…LIVE! Volhouders zijn het, Hill, bassist Brad Davis, gitarist Bob Balch en drummer Scott Reeder (nee, niet die hippie van Kyuss). 22 nummers lang laten zij alles horen dat voor hen belangrijk is: Black Sabbath, Blue Cheer, aftandse bestelbusjes, Black Flag, tientallen slechte B-films en een onwrikbare drang naar de Groove met de hoofdletter G, verpakt in een punky, maar toegankelijk jasje.

"Gewoon de soundtrack voor dragraces en motorspeedways", zei Hill na het verschijnen van mijlpaal In Search Off… in 1996. "Of muziek voor bij Beun de Haas in de olieafwerkput. Het draait bij Fu Manchu om donkere, logge gitaarriffs. En een allesomverkegelende groove. Thin Lizzy klonk zo lekker straight forward, mooier kon bijna niet. En dat wil ik met Fu Manchu ook."

Hij heeft woord gehouden. Maar om dat te bereiken moesten er koppen rollen. Leadgitarist en Hendrix-verslaafde Eddie Glass moest het veld ruimen, evenals drummer Ruben Romano, een vriendelijke jongeman van begin twintig die niets liever deed dan de boel lekker vet te laten klinken middels klassieke psychedelica. Zijn overmatige gebruik van wiet en psychedelische drugs zou de reden zijn. Fu Manchu zou daardoor niet meer recht-toe-recht-aan klinken. Vorig jaar vertelde de manager Romano’s en Glass’ nieuwe groep Nebula me dat hij Ruben nog nooit nuchter heeft gezien.

Scott Hill zat destijds niet bij de pakken neer en charterde Brant Björk, de inmiddels haast mythische slagwerker van woestijngoden Kyuss om de trommelvellen te beroeren. Enkele jaren geleden sprak ik hem voor een Fu Manchu concert en raakte hij in vervoering toen de DJ van dienst een obscure track van Sir Lord Baltimore uit 1971 opzette. Hij droeg een shirt van zijn muzikale held: Peter Criss, de drummer van Kiss.

De snerpende AC/DC-achtige solo's die het werk van Fu Manchu kenschetsen moesten nu komen van Bob Balch, een klein ventje van amper twintig die Scott Hill kende uit de lokale videotheek. Balch heeft tien jaar lang niets anders gedaan dan gitaarspelen en kijken naar de meest obscure highschool movies vol auto's, vrouwen en jarenzeventigrock. Na het formidabele The Action is Go kwam het ietwat teleurstellende King of the Road. Daarop revancheerde Fu Manchu zich met California Crossing, een plaat met twee gezichten.

Hoewel de vette grooves en rollende riffs niet van de lucht waren lagen de commerciële aspiraties er duimendik bovenop. Zo erg zelfs dat ondergetekende de band in zijn recensie waardering gaf voor het feit dat ze zo openlijk voor hun ambities uitkwamen. California Crossing was een collegeradiodroom, maar helaas voor Hill en de zijnen pakte deze droom anders uit. De plaat werd geen regelrechte hit, meesterdrummer Björk vertrok en de band besloot zich toe te leggen op waar ze nu eenmaal het beste in zijn: live spelen voor bloedhete zalen vol stoners, skaters en beschonken buitenlui.

Het resultaat heet Go For It… LIVE! en ligt nu in de winkel. Het is een zeer explosief album geworden met louter hoogtepunten uit het omvangrijke oeuvre van de band. Zo kunnen diegene die al wat langer meegaan deinen op logge nummers als ‘Ojo Rojo’ en het smerige ‘Asphalt Risin’’, worden de liefhebbers van jagende fuzzrock op hun wenken bediend middels ‘Strato-Streak’ en ‘Hell on Wheels’ en kunnen de skaters die de band aantrok vanwege hun Vans sponsoring zich aftrekken op intense versies van underground hits als ‘Downtown in Dogtown’ en ‘Squash That Fly.’

De ware stonerconnaisseur tript op hun logge versie van Godzilla, een nummer van Blue Öyster Cult. Maar natuurlijk overstijgt de podium versie niet de klassieker die de band op 19 oktober 1996 opnam in de Rancho de la Luna studio in Palm Springs, het muzikale hart van de Californische woestijn. Met op gitaar de mij volledig onbekende Mike Coopersmith. Enkele jaren later deed ene Josh Homme, aanwezig tijdens de opnamen, een uiterst opvallende uitspraak; "Mike Coopersmith bestaat niet", en voegde er een veelzeggend glimlachje aan toe.

De Rancho de la Luna studio is door de eerste releases van het fameuze Man's Ruin label legendarisch geworden en ik ben er nog altijd trots op dat mijn twee pelgrimstochten door de Mojave woestijn op zoek naar vrijheid, mezelf en de essentie van de stonerrock mij tot de oude ranch van Fred Drake (God hebbe zijn ziel) hebben gebracht. In deze studio werden niet alleen al Josh Homme's Desert Sessions opgenomen, het was ook hier waar Kyuss haar laatste adem uitblies tijdens de legendarische sessie die uiteindelijk de nummers ‘Shine’ en ‘Fatso Forgetso’ zou opleveren. En ook Fu Manchu heeft middels het logge ‘Godzilla’ geschiedenis geschreven op die onbeduidende plaats tussen de Joshua bomen waarvan de takken naar de hemel wijzen in de dorre woestenij, zo'n drie uur ten westen van Los Angeles.

Na mijn bezoek stapte ik in mijn huurauto, zette Fu Manchu's In Search Off… op en draaide de zandweg op, richting de bewoonde wereld, en ik waande mezelf Dean Moriarty of Sal Paradise. On the road. Binnen enkele uren reed ik op de 91 West door de heuvels van San Bernardino het complexe spinnenweb van snelwegen van de City of Angels binnen. Met een glimlach op mijn gezicht, de dorre woestijnwind in de haren en met de onaardse geluiden van een van de grondleggers van het stonerrockgenre over de speakers.

» Fu Manchu speelt op 26 juni in het Patronaat te Haarlem en 27 juni op het Roadburn Festival in de Effenaar. Bezoek de Roadburn site voor meer info.
» VPRO's 3voor12 zal een live webcast vanaf het Roadburn festival verzorgen.

http://www.kindamuzik.net/achtergrond/fu-manchu/fu-manchu-een-allesomverkegelende-groove/3424/
Meer Fu Manchu op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/fu-manchu