Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Rockvrienden! Terwijl zijn vorige werkgever zichzelf via een slimme marketingtruc een plekje in de hitlijsten heeft geworpen, moddert Onkel Fish nog wat verder aan zijn weinig winstgevende solocarrière. Fields of Crows, zoals de laatste studio-output van de boomlange Schot heet, is typisch zo'n middelmatig plaatje, waarover verstokte Marillion-adepten ongetwijfeld roepen dat het allemaal niet zo goed is als het debuut Vigil in a Wilderness of Mirrors, maar ook weer niet zo heel slecht als bijvoorbeeld Suits of de coverplaat Songs from the Mirror, om maar wat te noemen.
Fish is natuurlijk al jááááááren over een hoogtepunt heen, maar zelf is de charmante podiumpersoonlijkheid er nog immer stellig van overtuigd dat hij ooit nog eens een hitje scoort. Op de hoes van Fields of Crows loopt de beste man dan ook rechtop door een Vincent van Gogh-landschap.
Laat je echter niet van de wijs brengen door het pretentieuze conceptgebeuren eromheen, want de songteksten zijn oppervlakkiger en stuk gewoner dan ooit tevoren. Fields of Crows ligt in het verlengde van het niet onaardige Raingods with Zippos, dus krijgen we nogmaals een flashback naar de uitgesponnen rocktracks met heel voorzichtig moderne invloeden vanuit de dance-communie. Een nieuwe kracht en pluspunt in de verder bedenkelijke band is voormalig Big Country-lid Bruce Watson, waarmee de Keltische elementen terug zijn in de muziek van Fish. De stevige rocksongs, waaronder 'Innocent Party' en 'The Rookie', waren een heel stuk beter geweest als de speelduur gehalveerd was. Maar ja, die zuinige Schotten en Hollanders zullen nu wel denken dat ze waar voor hun geld krijgen. En een reünie met Marillion zal er voorlopig ook niet meer in zitten.
http://www.kindamuzik.net/recensie/fish/fields-of-crow/5844/
Meer Fish op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/fish
Deel dit artikel: