Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Wat doe je met een nieuwe plaat als je te veel nieuwe ideeën hebt, te veel variatie daarbinnen hebt en bovendien moeilijk keuzes kunt maken? Dan maak je eenvoudigweg een dubbelplaat met daarop twintig nummers die je de ruimte geven om precies dat te doen wat je zelf wilt. En dat is in het geval van Field Music een plaat maken die het midden houdt tussen gevarieerde namen als Led Zeppelin, The Beatles, Brian Eno, Erik Satie, King Crimson en nog veel, veel meer. En dat met liefst zo veel mogelijk creatieve vrijheid.
In het begeleidende perspraatje bij Field Music (Measure) doet het door broers Peter en David Brewis geleide ensemble er ook niet moeilijk over. Deze plaat is niet een rond geheel zoals veel andere albums dat wel zijn. En het boeit ze ook niet. Net zomin als dat ze op vorige platen kon deren. Na de soloavonturen van de broers (met School of Language en The Week That Was) zijn ze aan die vrijheid namelijk vast blijven houden. Kan je niet tegen deze veelheid aan invloeden, dan is deze plaat niets voor jou. Dan is dat punt maar vast behandeld. Eigenlijk moet je deze plaat dan wellicht ook vooral zien als een eerbetoon van de mannen uit Sunderland aan de imposante rockcanon.
En ja, dat levert zeker interessante momenten op. Met hun als altijd hoog in de lucht zwevende zang maken de gebroeders Brewis er een mooie trip down memory lane van. Voorzien van een geheel eigen tintje, uiteraard. Die tint bestaat uit Britpopfähige deuntjes, indiepopliefhebberij uit de categorie van The Shins en Fruit Bats en dromerige psychedelica. Vrolijk en aangenaam. En op die reis langs de twintig nummers buitengewoon veelzijdig, niet te vergeten. Ondanks dat het een behoorlijk flinke zit is, vormt Field Music (Measure) een interessante luistertour.
http://www.kindamuzik.net/recensie/field-music/field-music-measure/19768/
Meer Field Music op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/field-music
Deel dit artikel: