• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Field Music: Het is nog te vroeg om ons zorgen te maken over artistieke erkenning.

Ondanks dat ze niet dezelfde status hebben als MaxïmoPark en The Futureheads, waarmee Field Music nauwe banden onderhoudt, vindt David Brewis dat zijn groep in 2006 niet over het hoofd is gezien. Write Your Own History, telt negen b-kantjes, die de muzikale geschiedenis van het trio vertellen. ‘Do something different like you're not supposed to’, zingt hij in de albumopener. Het vat de ongekende schoonheid en pure magie mooi samen.

Tekst: Mischa Verheijden

Publicatiedatum: 10 december 2006

“De lijst van dingen die je niet geacht bent te doen is vrij lang. Volgens de critici van de Engelse muziekindustrie wordt een band niet geacht
zelf te produceren,
liedjes van korter dan twee minuten te schrijven,
van instrumenten te wisselen,
strijkersarrangementen te schrijven,
teveel na te denken over wat ze doen,
intelligent te zijn.

Ze moeten vooral
cool zijn,
er cool uitzien,
rock-‘n-roll zijn,
hun persoonlijkheid, ambities en muziek zo maken dat die goed te verkopen zijn en
refreinen hebben, die binnen vier minuten zo vaak mogelijk herhaald worden.

Wel, Field Music is een groep, die voornamelijk muziek voor zichzelf maakt en daar een klein budget voor heeft. Zelfs als we een groot budget te besteden hadden aan de productie en marketing van onze muziek zouden we nog steeds weinig platen verkopen. We weigeren immers om onze muziek en houding te veranderen om de populaire smaak van dienst te zijn.

Het publiek waarvan ik me inbeeld dat we ze aanspreken, bestaat niet per definitie uit de mensen die op zoek zijn naar iets nieuws. Het zal waarschijnlijk tijd kosten voordat zij ons ontdekken. Het is dus niet zo dat ze ons over het hoofd hebben gezien, ze hebben zich nog niet gerealiseerd dat ze naar Field Music moeten uitkijken. Hopelijk zal onze muziek lang genoeg voortleven, zodat mensen het op tijd ontdekken.

Ik ben zeker niet jaloers. Ik maak inmiddels lang genoeg muziek – ik heb mijn periode van jeugdige naïviteit en verveeld cynisme gehad – en heb geleerd geen hoge verwachtingen te hebben. Ik ben ook niet teleurgesteld. Ik denk dat zowel Maxïmo Park als The Futureheads iets speciaals hebben dat jonge mensen aanspreekt en waarin jongeren zich herkennen. Los van onze kwaliteit, denk ik niet dat wij die aantrekkingskracht hebben. Niettemin zijn hun inspanningen om onze muziek aan hun fans voor te stellen nuttig geweest. Ik denk ook niet dat dat iets te maken heeft met erkenning. We bestaan pas sinds een jaar of twee en het is nog te vroeg om je zorgen te maken over artistieke erkenning.

Ik denk over onze muziek als over kunst, want ik ben geneigd kunst gelijk te stellen met ideeën. Om die ideeën te realiseren, heb je vaardigheden nodig. Voor wat wij doen, zijn de ideeën fundamenteel en is de ambacht, hoewel een vitale, simpelweg een gereedschap. We proberen echt trouw te blijven aan onze ideeën, ook als dat ten koste gaat van airplay, verkoopcijfers of uitvoerbaarheid op een podium.

Ik vind dat Write Your Own History geen hoogst origineel album is. We zijn een aantal jaar onzeker geweest over wat we wilden doen en de liedjes op die plaat zijn experimenten om de richting te vinden die we wilden opgaan. Als er al originaliteit inzit, komt dat hoofdzakelijk door te wedijveren met mislukking. ‘I’m Tired’ zou als Björk moeten klinken, maar mijn programmeringkwaliteiten en mijn geduld waren daar niet aan toe. ‘Can You See Anything’ heeft interessante drum- en gitaarpartijen en een echo-effect dat we per toeval hebben ontdekt. De structuur van ‘In the Kitchen’ is ongebruikelijk en de wijze waarop de zanglijnen het zich herhalende akkoordenpatroon volgen, is ook interessant. Bovenal is het beïnvloed door ‘No Compassion’ van Talking Heads.

Het zijn goede songs. Als dit de liedjes van een andere band zouden zijn en ik hoorde ze, zou het me zeker intrigeren en zou ik meer muziek van die band willen horen. Ik hoor er, ondanks de onvolkomenheden, veel potentie en opvattingen in.

Onze grenzen worden gevormd door wat we wíllen doen en niet door wat we kunnen of zouden moeten doen. Voor het debuut hebben we onszelf grenzen opgelegd voor het aantal instrumenten dat we mochten gebruiken en welk geluid die konden hebben. We maakten het album waarvan we wisten dat we het konden maken. In die zin was het risicoloos, maar het album samenstellen was een ontmoedigende opdracht. We zijn bang geweest het verkeerd te doen. Achteraf hebben we ons gerealiseerd dat we vergeten zijn er meer van onszelf in te stoppen. We waren te zenuwachtig en onzeker om onszelf te zijn.

Op het komende, nieuwe album hebben we dat weer losgelaten en hebben we onszelf beperkingen opgelegd in de opnametijd. We hebben elkaar gedwongen om zoveel mogelijk aan de hoofdsessies vast te houden. Ik houd van de gedachte dat onze grenzen zich de hele tijd verbreden, zoals onze hersenen zich aanpassen aan onze ideeën. Zo hebben we alle vrijheid gegeven aan onze liefde voor synthesizers in de stijl van Michael McDonald, gebruiken we marimbas, dinosaurussenlawaai, beatboxing, nog gekkere liedstructuren, vreemde harmonieën, dubbele drumkits, willekeurig verknipte drums en betoverende stemmen. Allemaal tezamen als onacceptabel beschouwd bij het gemiddelde indieconcert.”

Het tweede album van Field Music Tones of Town verschijnt 22 januari 2007

http://www.kindamuzik.net/interview/field-music/field-music-het-is-nog-te-vroeg-om-ons-zorgen-te-maken-over-artistieke-erkenning/14568/
Meer Field Music op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/field-music