Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De klinkt-als-PJ-Harvery-sticker zal wel nooit van Elysian Fields worden afgeplakt. Spijtig voor hen, maar Polly Jean was hen nu eenmaal vier jaar voor toen het New Yorkse duo hun muziek op tape begon vast te leggen. En, dat moet worden gezegd, muzikaal doen ze ook onder voor de Britse. Maar wie niet, kun je je afvragen. Het prettige aan Bum Raps & Love Taps is dat het doet denken aan het vergeten PJ-album Dance Hall at Louse Point - een tussendoortje dat ze met John Parish in 1996 maakte. De rauwe en directe toonzetting, de bluesy sfeer en een broeierige spanning heersen ook op dit vierde album van Jennifer Charles en Owen Bloedow.
Charles kreunt en zucht zich door de negen goede tot zeer goede nummers heen. Van een consistente kwaliteit zijn de 49 minuten dus. En afwisselend, want het duo weet spannende effecten en onverwachte wendingen mee te geven aan de composities die bevolkt worden door krakende geluidjes en niet altijd even zuivere instrumenten. Als luisteraar voelt het alsof je met de twee samen bent in een aftandse New Yorkse loods. Zodra je gewend bent geraakt aan de donkere belichting aldaar, opent Elysian Fields de deuren en laat met het titelnummer het licht stralen. Een groots nummer dat staat op een breed pianotapijt en drijft op een zeer meeslepende melodie. Alsof je dronken van geluk naar de hemel wordt gestuwd. Na deze finale sust Charles je nog in slaap met het tedere 'We're in Love'. Dan doet ze opeens denken aan die andere Grote Vrouw: Cat Power. Misschien dat haar naam wel op de sticker prijkt die op het volgende album van Elysian Fields zal worden geplakt. Ach ja, het is geoorloofd om deze band aan de man te helpen. Mooie plaat.
http://www.kindamuzik.net/recensie/elysian-fields/bum-raps-love-taps/10574/
Meer Elysian Fields op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/elysian-fields
Deel dit artikel: