Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Dik, depressief en verveeld is Elvis Presley in juli 1973. Het wordt steeds moeilijker om The King de studio in te krijgen en hem te laten voldoen aan zijn contractuele verplichtingen om nieuw materiaal te leveren. Op zijn achtendertigste, vier jaar voor zijn dood, is zijn gedrogeerde lijf een chemische fabriek. "It took him a long time to die", zegt iemand later. Diep in dat dikke pak vet waggelt een donkere ziel als een aangeslagen bokser en schuilt een stem die ook in zijn nadagen kan uithalen als een roofdier in nood.
Op een kwartier rijden van Elvis' landgoed Graceland bevindt zich het soulimperium van Stax en iemand bedenkt dat het een goed idee is dat Elvis daar gaat opnemen. Briljant idee, zou je denken. Maar de voormalige Sun King bereidt zich, zoals altijd, niet voor en is in de studio even lusteloos als thuis voor zijn rijtje tv's, waar hij met klein kaliber op schiet als er slechte programma's op zijn.
Terugluisterend, nu alle Stax-opnamen van de zonnekoning opnieuw zijn uitgebracht (en daarvan is de lange versie met de drie volle cd's het meest fascinerend), is waardering op zijn plaats voor dit omstreden deel uit zijn machtige catalogus. Sommigen vinden de Stax-opnamen uit december dat jaar, die hier ook zijn toegevoegd, beter, swampier en energieker. Maar achteraf gezien klinkt alles vooral als één geheel. De Stax-sound drukt nergens zijn stempel omdat Elvis alleen eigen mensen en spullen gebruikt.
We horen Elvis geinen en klooien in de studio en zijn stem oprekken met opera-achtige toonladdertjes. Hij draait graag om de hete brij heen. Zijn depressie om zijn echtscheiding en het verdriet om zijn dochtertje dat hij weinig ziet, zitten hem in de weg. Elvis' leven is een gestrand schip. Toch komt hij uit verloren positie een paar keer heel krachtig tevoorschijn en brult hij zijn ziel eruit in schrijnende songs die op het eerste gehoor over zijn eigen leven lijken te gaan.
Van de opgepoetste en glimmende rockgod is echter weinig over. Elvis breekt in 'My Boy', een nummer over een scheiding en het gemis van vrouw en kind, klimt weer overeind en blaast vervolgens de muren omver van de oude cinema waarin Stax is gehuisvest. En zo kennen alle opnamen hier pieken en dalen. Nimmer consistent, maar ongelooflijk boeiend en soms tot op het bot.
http://www.kindamuzik.net/recensie/elvis-presley/elvis-at-stax/24366/
Meer Elvis Presley op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/elvis-presley
Deel dit artikel: