http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Editors | The Weight of Your Love

Slappe productie nekt intensiteit.
CD, PiaS/PiaS

Tekst: André Rozendaal

Publicatiedatum: 30 juni 2013

Dit voorjaar waren De Raggende Manne terug met een eenmalig optreden en de heruitgave van hun complete oeuvre. Het bleek ook noodzakelijk om de muziekwereld weer op te schudden, want bepaalde nummers van de Manne zijn actueler dan ooit. Dat geldt zeker voor het meer dan twintig jaar oude 'Bloedeloos', een nummer over bands die dure producers inhuren en synths, keyboards of een compleet orkest toevoegen om geforceerd een goede plaat te maken. Met als resultaat vaak een dichtgesmeerde, bloedeloze plaat waarop scherpe randjes ontbreken.

Dit geldt grotendeels voor The Weight of Your Love, de vierde van Editors. We moesten er vier jaar op wachten, maar in de tussentijd gebeurde nogal wat. Met als belangrijkste wapenfeit het vertrek van gitarist Chris Urbanowitz, die na het toch geslaagde synthuitstapje van de vorige plaat gewoon weer wilde dat zijn fraaie wavegitaarlijnen de klok zouden slaan, maar de anderen hierin niet meekreeg.

En hij wordt node gemist, want ondanks de productionele foefjes van Jacquire King (Kings of Leon, Melissa Etheridge) om dit weg te moffelen, klinkt Editors nogal zoekende. Sterker nog: King duwt Editors bij vlagen richting pompeuze Amerikaanse rock met stadionambities. De holle, overdreven drumklappen, muzikale tierelantijntjes als beats, Arabische klanken en strijkers, maar vooral het degraderen van de gitaar tot B-instrument dat alleen voor nogal uitgekauwde lijntjes opdraaft: het haalt de intensiteit die de vorige platen zo goed maakte uit Editors.

Tom Smith is zijn walrusstem helaas bijna kwijt, maar hij verruilt deze voor meer vocale variatie met zelfs een kopstem. Het werkt in alle elf songs prima, zelfs in het nikserige americana-achtige 'The Phone Book'. Het is de zwakste broeder tussen de andere groots aangezette songs, waaronder een aantal uitstekende: de prachtballad 'Nothing', de hoogstaande compositie van de eerste drie songs of het licht doem-achtige 'Two Hearted Spider'. Door de slappe productie ontbreekt helaas de echte peper die Editors zo onontkoombaar maakte. Deze plaat zal Editors veel nieuwe vrienden uit een breder publiek opleveren, maar de band zal oude wellicht van zich vervreemden met The Weight of Your Love.