• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Editors

Editors in bloedvorm, maar nieuwe nummers hebben het zwaar.
02 oktober 2015, Paard van Troje, Den Haag

Tekst: Tom Leistra

Publicatiedatum: 03 oktober 2015

Binnen enkele minuten waren alle kaarten weg voor het verrassingsoptreden dat Editors vanavond in het Haagse Paard van Troje geeft om het album In Dream - dat vandaag officieel uitkomt - aan de fans te presenteren. Niet vreemd, aangezien de drie optredens die de Britse band begin november in de HMH geeft ook al een tijdje compleet uitverkocht zijn en het hier om een unieke kans gaat om het vooral op grote festivals opererende vijftal eens een keer in een kleine, sfeervolle club te zien. Die club is Paard van Troje geworden, speciaal door Editors uitgekozen omdat het dak er hier bij een eerder optreden jaren geleden helemaal af ging. De sound is hand in hand met de sterrenstatus steeds groter en pompeuzer geworden, en de band heeft met het U2 en R.E.M. succesvol naar de kroon stekende 'The Weight of Your Love' enkele meezingbare stadionhits op zak die normaal gesproken toch wat uit de toon zouden vallen in zo'n klein zaaltje. Het rustigere en donkerdere In Dream lijkt van deze lijn af te wijken, maar blijft het nieuwe materiaal ook overeind voor een publiek dat de nummers nog nauwelijks kent?

De bezwerende en kalme opener 'No Harm' in ieder geval wel. Zanger Tom Smith imponeert meteen door knap te schakelen tussen zijn kenmerkende warme baritonstem in de coupletten - de onheilspellende voordracht in dit nummer doet wel heel erg aan Nick Cave denken - en ijle falsetuithalen in het refrein. Smith zingt helderder dan voorheen en heeft de laatste jaren ook flink gewerkt aan het vergroten van zijn stembereik. De behaaglijke deken van dromerigheid die inmiddels over het publiek heen is gevallen, wordt vervolgens bruusk verscheurd door de zwaar ronkende bas van Russell Leetch. In 'Sugar' dirigeert Smith met theatrale gebaartjes en hij zwalkt heen en weer alsof hij door een onzichtbare pijl in zijn zij is getroffen. Het voelt een beetje gemaakt, en het is voor de geloofwaardigheid van de zanger dan ook goed dat hij niet de hele show zulke grootse emoties probeert te acteren.

Hierna volgen meteen lekker rauwe uitvoeringen van twee knallers van debuut The Back Room, uit de tijd dat de band nog veelvuldig werd vergeleken met Joy Division of Interpol en af en toe het verwijt kreeg geen eigen smoel te hebben. Eigen smoel of niet, indieklassiekers als 'Munich' en 'Blood' gaan er nog steeds in als koek. Justin Lockey - sinds de vorige tournee de vervanger van medeoprichter Chris Urbanowicz - jengelt vurige riedels uit zijn gitaar en Ed Lay drumt uiterst strak en gejaagd, terwijl de rest van de band ook hongerig oogt. Editors mag dan nieuwe wegen zijn ingeslagen, de Britten hebben duidelijk nog steeds lol in het uitvoeren van hun oudere werk.

Ze hebben goed nagedacht over het brengen van het nieuwere materiaal. Het eerste écht nieuwe nummer - 'No Harm' was als single al bekend - wordt pas ingezet wanneer oude favorieten de zaal al helemaal wild hebben gemaakt. Na de euforie van het massaal meegezongen 'An End Has a Start' slaat het wat broeierigere 'Forgiveness' echter een beetje dood, al zorgt single 'Life Is a Fear' er met zijn schelle industriële synthrockbeat voor dat het publiek toch weer een beetje in beweging komt. Helaas klinken de hoge uithalen van Smith in het refrein niet altijd even lekker. Ook de overige nieuwe nummers hebben het zwaar tussen alle hits. Tussen knallers als 'The Racing Rats', 'Formaldehyde' en 'A Ton of Love' - het schoolvoorbeeld van een megalomane stadionrocker - slaat het wel erg langzaam op gang komende 'Salvation' geen deuk in een pakje boter, en daar kan ook het haast militaristisch gescandeerde salvation in het refrein geen verandering in brengen. Het klinkt allemaal net iets te zwaar en pompeus.

Tijdens 'All the Kings' wordt wel heel schrijnend duidelijk dat het publiek toch vooral voor de gouwe ouwes lijkt te zijn gekomen. Als de platte dancebeat van de eerste helft van het nummer overgaat in een rustiger bruggetje met louter de kopstem van Smith en wat pianoakkoorden wordt de muziek bijna overstemd door geroezemoes uit de zaal. Een wat rommelige versie van 'Nothing' - met band in plaats van alleen met strijkers - betekent het einde van de reguliere set, waarna Smith in zijn eentje terugkomt voor een zeer fraaie akoestische uitvoering van 'Smokers Outside the Hospital Doors'. 'Papillon' is vervolgens de energieke kneiter die het in de tweede helft een beetje ingekakte optreden nodig heeft. De synths en het pakkende "It kicks like a sleep twitch" zijn koren op de molen van het publiek: de halve zaal stuitert bezeten mee en brult de longen uit het lijf. 'Marching Orders' is dan eigenlijk mosterd na de maaltijd, maar dit lijkt Smith zelf niet te beseffen. Hij zakt een aantal keer op zijn knieën alsof hij net te horen heeft gekregen dat zijn dochtertje is overleden, wat al snel op de zenuwen begint te werken. Editors mag dan wel een band van het grote gebaar zijn geworden, maar dit soort opgeklopte dramatiek heeft het optreden eigenlijk niet nodig. De lading hits die de Britten vanavond aan het Paard voeren, hebben op zichzelf al genoeg zeggingskracht. Dan is het voor zo'n albumpresentatie jammer dat In Dream wat lastiger te behappen blijkt, maar toch is het voor alle aanwezigen een bijzondere avond: zo vaak is Editors immers niet meer in dit soort zaaltjes te zien.

Foto uit het KindaMuzik-archief door Joost Doensen

http://www.kindamuzik.net/live/editors/editors-9484/26240/
Meer Editors op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/editors