http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Earth | Legacy Of Dissolution

Geen licht verteerbare erfenis.
CD, No Quarter

Tekst: Hans van der Linden

Publicatiedatum: 22 mei 2005

Dylan Carlson, Slim Moon en Greg Babior richten Earth op in Olympia, Washington. We schrijven 1990. Nadien verhuisde de band naar Seattle en vanaf dat moment was Carlson de enige constante. Earth belandde op Sub Pop en bracht er naast de e.p. Extra-Capsular Extraction (1992) drie volledige platen uit: Earth 2 (1993), Phase 3: Thrones and Dominions (1995) en Pentastar: in the Style of Demons (1996). Daarnaast bracht No Quarter een paar jaar geleden eveneens de opnames van het legendarische concert dat de band ooit in Londen gaf onder de titel Sunn Amps and Smashed Guitars op de markt.

Earth ontwikkelde al vroeg zijn eigen stijl. Ze baanden de weg voor sludge en doommetal. Ze zochten hun toevlucht tot lange composities waarbij luide gitaren voor hypnotische doembeelden zorgden. Earths interpretatie van continuïteit en traagheid legde een basis die meteen ook dé grote invloed werd voor een grote schare volgelingen die op hun beurt met een eigen interpretatie doommetal voor het grotere publiek toegankelijk zouden maken. Denk bijvoorbeeld maar aan Sunn O))), die met zijn naamgeving (ode aan de Sunn-versterkers) zijn adoratie niet onder stoelen of banken steekt.

Na 1996 werd het stil rond Carlson. Het enige feit dat hij liet optekenen was een kort gastoptreden in Nick Bloomfields film Kurt & Courtney (Carlsons vriend Cobain had immers nog aan Earths eerste e.p. meegewerkt). In 2003 was hij plots terug en er volgde een Europese tournee die menigeen de wenkbrauwen deed fronsen. Van de oude glorie was bijzonder weinig te merken en Earth klonk plotseling een pak lichter (blijkbaar had een ontwenningskuur Carlson geen goed gedaan). Naar verluidt heeft deze trend zich intussen ook op het onlangs verschenen Living in the Gleam of an Unsheathed Sword voortgezet.

Het historische belang van Earth blijkt dus belangrijker te zijn dan het actuele. En in die zin is ook het remixalbum Legacy of Dissolution bijzonder interessant. Carlson koos zes bands die in het oeuvre van Earth mochten graaien. Ze kozen elk een nummer dat ze aan hun eigen interpretatie onderwierpen. Het opmerkelijke daarbij is dat het om remixen gaat, en zodoende gaan de deelnemende bands uit van de originele riffs om ze na dissectie weer op hun eigen manier samen te stellen.

De losbandige erfenis gaat van start met Mogwai, die de riffs van ‘Teeth of Lions Rule the Divine’ herleidt tot loodzware drones die cyclisch op de achtergrond bewegen. Op een gegeven moment weerklinken er in de verte mokerslagen die haast explosies lijken. Door daarbij elektronische effecten te gebruiken komen de Schotten tot een resultaat dat meteen een van de hoogtepunten vormt en tevens tamelijk ver van hun eigen werk afstaat. Nadien accentueert Russell Haswell de baspartijen van ‘Tibetan Quaaludes’ en na het plotse einde is het vooral Jim O’Rourke die zich in de kijker werkt. Zijn mix van ‘Thrones and Dominations’ drijft op een bedje van lichte electronica, terwijl er zich op de achtergrond een ware sonische veldslag afspeelt. Door zijn aanpak komt hij tot een heel speels en subtiel resultaat.

Autechre slaat de bal lichtjes mis. Hun adaptatie mist immers de magie die de anderen wel weten op te wekken. De Britten kozen voor een tamelijk cleane productie waarbij de drums fel op de gitaarmelodie liggen, en zo slagen ze erin om niet alleen af te steken bij de andere bijdragen maar eveneens te verbleken bij de originele versie van ‘Coda Maestoso in F (Flat) Minor’. Justin Broadrick slaagt er nadien wel in om zijn stempel op de plaat te drukken. Zijn versie van ‘Harvey’ zou zo weggelopen kunnen zijn van de recente plaat van zijn nieuwe band Jesu.

Het ultieme eerbetoon aan Earth kon natuurlijk niet ontbreken op Legacy of Dissolution en met Sunn O)))’s bewerking van ‘Rule the Divine (Mysteria Caelestis Mugivi)’ is het beste voor het laatst bewaard. Carlsons gitaarpartijen blijven behouden maar Sunn O))) zet het materiaal onverbiddelijk naar zijn hand. Na een tijdje wordt de geluidsmuur ijler en sijpelt de sfeer die hun eigen platen kenmerkt de remix binnen. Kouder, ijler en abstracter wordt het, en als ze na een stilte genadeloos toeslaan weet je wie de ware opvolgers van Earth zijn.