http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Earth / Black Spirituals

De kunst van de herhaling.
18 februari 2015, Vera, Groningen

Tekst: André Rozendaal

Publicatiedatum: 20 februari 2015

Van het Seattle als hoofdstad van de zware gitaargeluiden, ook wel omschreven met het vreselijke woord grunge, is tegenwoordig niet veel meer over. Behalve Pearl Jam dan. Maar goed, zo gaat dat met stromingen en stijlen in de muziek nietwaar? Earth, een bij het grote publiek minder bekende band uit Seattle, bestaat eveneens nog. Na ruim vijfentwintig jaar met muzikale pieken en diepe drugsdalen, treedt de band ook nog steeds op.

Voordat Earth het podium op mag, is het de beurt aan Black Spirituals [bovenste foto] uit Oakland. Het duo zoekt het avontuur met zwaar op improvisatie leunende tegentonen. De soms tribale stuiterdrums van Marshall Trammell doen bij momenten denken aan de geluidsterreur van Lightning Bolt, terwijl gitarist en effectenman Zachary James Watkins het ene scheurende dronegeluid achter het andere plakt. Een melodie komt niet in het woordenboek van Black Spirituals voor. Gitaar en knoppen vechten daarin om de aandacht, zodat een even interessant als fragmentarisch halfuurtje ontstaat.

Earth Earth [foto hierboven en hieronder] is met zijn loodzware gitaarsoundscapes trendsettend geweest in de ontwikkeling van de dronemetal; waarbij het altijd nog trager kan, zoals het aan de veteranen uit Seattle schatplichtige sunn0))) inmiddels alweer aardig wat jaartjes aantoont. Niet dat Earth op de prima laatste plaat Primitive and Deadly nu ineens een tandje bijschakelt, maar er is wel ruimte voor meer songgerichte structuren. Op het podium van een redelijk gevuld Vera stript Dylan Carlson zijn riffs onverminderd tot op het bot.

Het lijkt een soort ritueel: drumster Adrienne Davis geeft met dramatische armgebaren het trage tempo aan. Carlson houdt zijn gitaar bijna verticaal - alsof hij zijn instrument vereert - en daarnaast schudt hij af en toe flink aan zijn gitaar. Om kennelijk alle gruizige droneresten eruit te persen. De quasinonchalant spelende Bassist Bill Herzog valt daarbij enigszins uit de toon, en verlaat zelfs even het podium voor een plaspauze (!). Toch blijft tijdens het optreden volledige fysieke overrompeling uit, omdat het geluidsvolume weliswaar hoog maar niet onontkoombaar is afgesteld.

Earth Het weerhoudt de voorste rijen publiek er niet van om met de ogen dicht volledig op te gaan in de kale, gortdroge riffs. Riffs waarin de kracht van de herhaling zich doet gelden, en derhalve ga je letten op de details. En juist dan wordt het interessant, want Carlson speelt elke herhaalde gitaaraanslag net even iets anders dan de vorige zodat een bij vlagen indrukwekkende geluidstrip ontstaat. En dat bijna zonder effectpedalen. Met logge en topzware tonen geeft Earth een boeiend optreden.