Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De jonge Dylan LeBlanc uit het diepe Amerikaanse zuiden heeft iets van een poète maudit, een gedoemde dichter, waarvan er in de negentiende eeuw vele rondliepen. LeBlanc past niet helemaal in zijn tijd en plaats, hij draagt een groot leed met zich mee en maakt songs die weinig met 2012 van doen hebben maar wel ongelooflijk puur zijn.
Neem Paupers Field, LeBlancs sublieme debuut, een cd met een loodzware titel voor een 22-jarige. De tweede cd was al lang klaar maar het duurde geruime tijd voor die verkrijgbaar werd voor het publiek. Het is geruststellend dat Cast the Same Old Shadow nog ietsje beter is dan zijn voorganger. Vooral doordat de dromerige, ietwat onheilspellende sfeer sterker en gedurfder wordt uitgewerkt.
De openingstrack getiteld 'The End' houdt het midden tussen langzame oercountry met pedal steels en de gedoemde new wave met synths van pak 'm beet The Cure. LeBlanc huilt zijn tekst of zingt zo binnensmonds dat hij niet alleen moeilijk te verstaan is maar zelf bijna als een zingende pedal steel klinkt.
Meer dan op het debuut valt soms een stevig drumspel in, wat de slepende songs een broodnodig duwtje geeft. 'Brother' dreigt zelfs even te gaan rocken, in de stijl van Neil Young, één van LeBlancs voorbeelden. De grote klasse van dit jonge talent blijft zijn eigen songschrijverschap en zijn lef om tegen alle trends in schaamteloos langzame countrysoul te produceren.
http://www.kindamuzik.net/recensie/dylan-leblanc/cast-the-same-old-shadow/23156/
Meer Dylan LeBlanc op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/dylan-leblanc
Deel dit artikel: