• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Dylan LeBlanc: kwetsbaar talent uit het Diepe Zuiden van Amerika

Na zijn eerste optreden in Nederland treft KindaMuzik Dylan LeBlanc in een Mexicaans restaurant in de Amsterdamse Spuistraat. Zijn mooie debuutplaat Paupers Field is één van de grootste verrassingen van 2010. De vertolker ervan is open, nerveus en kritisch op zichzelf. Een gesprek voordat de taco's ter tafel komen.

Tekst: Ronald Besemer

Beeld: Jelmer de Haas

Publicatiedatum: 04 december 2010

Dylan LeBlanc is twintig jaar en oogt als een piepjonge versie van Neil Young, alleen dan zonder diens zelfvertrouwen. LeBlanc is zenuwachtig en soms verschuilt hij zijn gezicht achter zijn lange haar dat als een draadjesgordijn voor zijn donkere ogen zakt. Aanvankelijk houdt hij zijn handen stijf tussen zijn benen, alsof hij zichzelf nog smaller wil maken dan hij al is. Toch praat de jongeman uit het diepe zuiden van Amerika al snel vrijuit.

Muscle Shoals
LeBlanc is geboren in Shreveport, Louisiana, maar bracht na de scheiding van zijn ouders veel tijd door bij zijn vader in Muscle Shoals, Alabama. In de bakermat van de zuidelijke soul. Zijn vader was er sessiemuzikant en LeBlanc hing al vanaf jonge leeftijd rond in en om de befaamde studio's die dit plaatsje onder Memphis rijk is. "Als ik goed naar mijn eigen muziek luister, dan hoor ik de Muscle Shoals sound terug", zegt de jonge singer-songwriter. '"Ik werk niet bewust in de traditie, maar onderbewust glijdt dat geluid er gewoon in. What can you do? Eigenlijk zijn songschrijven en soulmuziek de enige dingen die ertoe doen in mijn leven. Het zou me jaren kosten om ervan los te komen. Niet dat ik dit wil hoor."

De muzikanten in Alabama ontfermden zich over dat jonge gastje dat vanaf zijn zevende overal gitaar wilde spelen. Zijn beste vriend onder musici is Jason Isbell. "Jason ken ik al vanaf kinds af aan. En Shonna, zijn vriendin toen, een schatje. Mike Cooley en Patterson Hood leerde ik kennen toen ze met Bettye Lavette in de Fame studio een plaat opnamen. Rick Hall [legendarische producer en eigenaar van de Fame studio – KM] staat altijd klaar met goede raad voor me. Hij praat grappig, als een zwarte man."

Chemisch uit balans
Die steun kan LeBlanc goed gebruiken. Van nature is hij een sombere persoon en hij heeft op zijn jonge leeftijd al menige kliniek van binnen gezien. Het leven is hard in het Amerikaanse zuiden. "Als ik naar mijn vader kijk, dan zie ik een trieste en eenzame man. Ik weet niet wat dat is. Kijk ik naar mijn grootvader, dan zie ik een man die onder een boom is gaan zitten en zichzelf daar voor zijn kop schoot. Onverklaarbaar. Wat is er mis met ons? Waarom kan ons geslacht niet gewoon een beetje blij en tevreden zijn? Het is een chemische disbalans. Chemisch gek zijn we."

Emmylou Harris
Gelukkig is er muziek en vinden de sombere gedachten van LeBlanc een weg naar intieme liedjes in het verlengde van Neil Young en Ryan Adams en minstens zo soulvol. Bovendien drukt de koningin van de samenzang hoogstpersoonlijk haar oké-stempel op Paupers Field. "Mijn manager is twintig jaar de manager van Emmylou Harris geweest. Ik liet hem een nummer horen dat een tweede partij nodig had. Hij zei: "Emmylou would sing the shit out of it. Maar weet dat deze vrouw absoluut niet meezingt op muziek die ze niet goed vindt." Ze kwam goddank en we kleedden de studio mooi aan voor haar, met tulpen enzo. Ze was zo stijlvol en lief. Een tijdloze schoonheid. Voor mij was dit een droom die uitkwam, ik luister al lang naar haar platen."

Op het podium staat LeBlanc er alleen voor, begeleid door een pedal steel-bespeler, die de songs nog eenzamer laat klinken. Kost het LaBlanc moeite om steeds weer die pijnlijke songs op te diepen? "Dat hangt van het moment af", zegt hij. "Op het podium neemt eigenlijk iemand anders mijn positie in. Zo voelt dat. Dat is niet dezelfde persoon als die hier nu zit en met je praat. Moeilijk om dit heel precies te zeggen. Verder ben ik altijd nerveus voor een optreden. Moet ik mezelf moed inpraten. Ik ben bang dat de liedjes niet voor anderen kunnen betekenen wat ze voor mij doen." Hij buigt het hoofd en veert pas weer op als de serveerster een koel glas tapbier voor hem neerzet.

Beter mens worden
"Ik maak zoveel fouten", bekent LeBlanc plotseling. "Ik voel me een verschrikkelijk mens. Altijd. Ik werk me suf om een beter mens te worden, geloof je dat?" Maar hij is nog zo jong, er ligt een wereld voor hem. LeBlanc: "I know, I know. Ik ben lastig voor mezelf. Ik laat mezelf niet wegkomen met rotzooi en flauwekul. De nieuwe plaat zal zijn wie ik ben." De zanger beschouwt zijn debuut als een verzameling demo's en heeft het gevoel dat hij zijn eerste echte plaat nog moet uitbrengen. "Dat wordt een steviger onderneming. Met een vaste groep mensen. Samen proberen we iets spectaculairs te maken. Als ik in december thuiskom, gaan we er meteen verder mee. Reken op augustus volgend jaar, dan is de plaat klaar."

http://www.kindamuzik.net/interview/dylan-leblanc/dylan-leblanc-kwetsbaar-talent-uit-het-diepe-zuiden-van-amerika/20989/
Meer Dylan LeBlanc op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/dylan-leblanc